அறியாமல் நீ வந்தாய் – புரியாமல் நீ போவாய்
=+++++++++++++++++++++++++++++++++++
அருட்பெருஞ்ஜோதி அருட்பெருஞ்ஜோதி
தனிப்பெருங்கருணை அருட்பெருஞ்ஜோதி
எல்லா உயிர்களும் இன்புற்று
வாழ்க
ஜீவகாருண்யம் என்பதை ’நீ அறியாமல் வந்தாய்’, அதனால் அதனை ’புரியாமல் நீ போவாய்’! என்று ’அப்டேட் அருணாச்சலம்’ அவர்களுக்கு (இயற்பெயர் – நாகராஜ்) சொல்லிக்கொண்டு, அவரது கருத்துக்கான எனது மறுப்புரையினை ஆரம்பிக்கிறேன். (நீல நிற எழுத்துக்கள் அப்டேட் அருணாச்சலத்தின் பேச்சுக்கள்)
அனைத்திலும் மேலான ஆன்மாவை வணங்கி மகிழ்கிறேன். ஓம் நமசிவாய நமஹ… என்று சொல்லி ஜீவ காருண்ய ஒழுக்கத்தை
படிக்கத் துவங்குகிறார் ’அப்டேட் அருணாச்சலம்’.
’வள்ளலார்
கருத்துக்களில் எனக்கு முரண்பாடு உள்ளது” என்றத் தலைப்பில் ஜீவகாருண்ய ஒழுக்கம் என்ற
நூலினை படித்துக்கொண்டே, இடையிடையே அவர் ஜீவகாருண்யத்தை மோசமாக விமர்சனம் செய்கிறார்.
அதாவது ஜீவகாருண்யத்தை எதிர்த்து எதாவது வீம்புக்கு சொல்லியே ஆகவேண்டும் என்ற கட்டாயத்திற்கு
அவர் ஏனோ வந்துவிட்டார். இதனை ஒரு சத்விசாரமாக எடுத்துக்கொள்ளலாம் என்று யோசித்தேன்.
ஆனால் இது ஒரு போலி விசாரமாகவும், சிறு பிள்ளைகளின் கேள்விகளாகவும் இருக்கிறது. திட்டமிட்டு
ஏதேனும் உளறியே ஆகவேண்டும் என்ற கட்டாயத்தால் உளறியிருப்பதாகவே கொள்ளவேண்டும். அவ்வுளறல்
கருத்துக்களையும் அதற்கான எனது மறுப்புரையும் நாம் இங்கே காண்போம். உளறலுக்கு எல்லாம்
ஏன் மறுப்புரை சொல்ல வேண்டும்? என்றால், அவர் அமர்ந்திருக்கும் இடம் திருவண்ணாமலை.
தற்போது அவர் பரமசிவன் கழுத்திலிருக்கும் பாம்பைப் போன்றவர். இந்தக் கருடனால் (என்னால்)
அந்த பாம்பின் சீற்றத்திற்கு பயம் ஒன்றும் கிடையாது. விஷத்தை உமிழ்கிறது. இந்த விஷத்தால்
பொது மக்களுக்கும் ஆன்மீகவாதிகளுக்கும் பாதிப்பு ஏற்படும் சூழ்நிலை உருவாகும். அதனைத்
தடுக்கவே கருடப் பார்வையில் மறுப்புரை வந்தது.
ஜீவ காருண்யம் மூன்று பகுதியாக இருக்கிறது. முதல் பகுதியே போதுமானது
என்கிறார் ’அப்டேட் அருணாச்சலம்’,
ஏனென்றால்
முதல் பகுதியே அவருக்கு எரிச்சலை உண்டாக்கிவிட்டது. இரண்டாவது பகுதியோ ஆன்ம இன்ப வாழ்வைப்
பற்றி கூறுகிறது. இம்மை இன்ப வாழ்வு, மறுமை இன்ப வாழ்வு, பேரின்ப வாழ்வு என்றெல்லாம்
ஆன்மாவானது இன்பத்தை வகைவகையாக சுவைத்து வாழ வேண்டும் என்று இரண்டாம் பகுதி சொல்வதை
அப்டேட் அருணாச்சலத்தால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை போலும். மூன்றாவது பகுதியில்
ஜீவகாருண்யத்தின் சொரூப ரூபங்களைப் பற்றி சொல்லியிருப்பதையும் படித்திருப்பார், ஆனால்
அது அவரது நிலைக்குப் புரிய வாய்ப்பே இல்லை ராஜா. அதனால் முதல் பகுதியே போதுமடாசாமி
என்ற முடிவுக்கு வந்துவிட்டார். சரி.. நாமும் அவரது விமர்சனத்தை பின் தொடர்வோம் வாருங்கள்…
மனிதர்களாக பிறந்தவர்கள் காலம் உள்ள பொழுதே ஆன்ம இலாபத்தை அடைந்துவிட
வேண்டும்… அடைந்துவிட வேண்டும் என்று வள்ளலார் சொல்வது ஆன்மீகத்தின் ஆரம்ப நிலை. எதுவுமே
வேண்டாம் என்பது ஆன்மீகத்தின் இறுதி நிலையாகும். ஆன்ம இலாபம் என்றாலும் எந்த இலாபம்
என்றாலும் ஒன்றுமே வேன்டாம் என்பதே எனது நிலையாகும், கடவுளின் அருளை தடைபடாமல் பெற்றுக்கொண்டு
துன்பம் இல்லாமல் வாழ்வது என்பது எனக்கு உடன்பாடு இல்லை என்கிறார் ’அப்டேட் அருணாச்சலம்’.
”இப்போது ஆண்டவர் என்னை ஏறாத நிலைமேல் ஏற்றி இருக்கிறார்.
இப்போது எல்லாவற்றையும் விட்டு விட்டதினால் வந்த இலாபம் இது. ஆதலால் நீங்களும் விட்டு
விட்டீர்களானால், என்னைப்போல் பெரிய இலாபத்தைப் பெறுவீர்கள்.” என்று வள்ளலார் தனது
பேருபதேசத்தில் உரைத்திருப்பார். ஐயா அவர்கள் சமய, மத, சாதி, சடங்குகள், மூட நம்பிக்கைகள்
போன்றவைகளை விட்டுவிட்டதாகக் கூறுகிறார். தயவை மட்டும் விடுவதாக இல்லை. தயவை விட்டால் என்னுயிர் போய்விடும் என்கிறார்.
அவரது இலக்கு ஆன்ம இலாபத்தையே சூழ்ந்திருந்தது. அந்த இலாபமானது ஒவ்வொரு மனித ஜென்மத்திற்கும்
வேண்டும் என்பதை, அவருக்கு அருட்பெருஞ்ஜோதி ஆண்டவர் வகுத்துக் கொடுத்த கொள்கைப்படியும்
தனது தயவாலும் மனித குலத்திற்கு எடுத்துரைத்தார்.
ஆன்மீகத்தில் இதுவரை யாரும் ஏறாத நிலையில் வள்ளலாரை
ஏற்றி அழகு பார்ப்பவர் அருட்பெருஞ்ஜோதி ஆண்டவர். அதற்கு காரணம் வள்ளலாரின் தயவு. தயவு
இல்லாமல் ஆன்மீகத்தில் ஆரம்பமும் இல்லை, முடிவும் இல்லை என்பதை சுத்த சன்மார்க்கப்
பாதை நமக்குத் தெள்ளத்தெளிவாகக் காட்டுகிறது.
தயவின் ஆரம்பம் என்ன? இதோ வள்ளலாரே சொல்கிறார் கேளுங்கள்…
ஒரு நாள் இரண்டு ஞானிகள் ஒருவர் பக்கம் ஒருவராக அருகருகே நடந்துச் சென்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
அப்போது ஒரு ஞானியின் பாதம் பட்டு பாதையில் உள்ள மண்ணாங்கட்டி உடைந்து மண்ணோடு மண்ணாக
ஆகிவிடுகிறது. இந்தத் தவறு நான் அறியும் முன்னரே நடந்தாலும், என்னால் ஒரு மண்ணாங்கட்டி
தனது உருவை இழந்துவிட்டதே என்ற நினைத்த மாத்திரத்தில், அந்த ஞானி மூர்ச்சையாகி கீழே
விழுந்துவிடுகிறார். இந்நிலைதான் ஜீவகாருண்யத்தின் ஆரம்ப நிலையாகும், என வள்ளலார் இதனை
ஒரு கதை வாயிலாக உரைப்பார். இதுதான் ஆன்மீகத்தின் ஆரம்ப நிலையாகும். மரணமில்லா பெருவாழ்வு
ஆன்மீகத்தின் இறுதி நிலையாகும். இப்படிப்பட்ட ஆரம்பமும் முடிவும் தயவு ஒன்றினால் மட்டுமே
சாத்தியம் என்பதே சுத்த சன்மார்க்கமாகும். ஜீவகாருண்யம் இல்லாத ஆன்மீகத்தை மறுத்து
அன்பு மார்க்கத்தை உரைக்கின்றார் வள்ளலார்.
எதுவுமே வேண்டாம் என்பது ஆன்மீகமே அல்ல. அது ஒரு
சூன்ய மார்க்கமாகும். மனமானது கெட்டு சூன்யத்தில் இலயிக்க விரும்புபவரது வார்த்தையே
“எதுவும் வேண்டாம்” என்பது. அப்டேட்
அருணாச்சலம் ஒரு சூன்யக்காரனாகவே நமக்குத் தெரிகிறார். எதுவுமே வேண்டாம் என்பவர் கொட்டையும்
பட்டையும் காவியும் அணிந்துக்கொண்டு ரோட்டோரத்தில் அமர்ந்திருப்பது ஏன்? பரமசிவன் கழுத்திலிருக்கும்
பாம்புபோல இவைகளை பயன்படுத்திக்கொண்டு, விஷத்தை அங்கு வரும் பக்தர்களிடம் கக்குகிறார்.
அன்பும் தயவும் கருணையும் அற்ற ஒரு ஜடத்தை, பிணத்தை இவ்வுலகில் மக்கள் பார்ப்பதே தீது.
தனது தாய் தந்தையை சகோதர சகோதரிகளை தயவில்லாமல் வெறுத்து, தான் படித்த பட்டங்கங்ளை
தயவில்லாமல் எரித்து, தான் சம்பாதித்த இல்லத்தை தயவில்லாதவனிடம் ஒரு ரூபாய்க்கு விற்று,
திருவண்ணாமலை அடைந்து தயவில்லாமல் உண்டு கொழுப்பதைத்தான் அப்டேட் அருணாச்சலம் ஆன்மீகம்
என்கிறார். ’அப்டேட் அருணாச்சலம்’ என ஏன் அவருக்கு பெயர் வைத்தேன் என்பது உங்களுக்கு
இறுதியில் தெரியவரும். பொறுமையாக இருங்கள்.
இறைவன் கருணை வடிவமானவன் என்று சிறிய வயதில் நான் நம்முடைய தாத்தா பாட்டிகள்
சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். கருணை என்பது என்ன? அது ஒரு உணர்ச்சிதானே!? நமக்குள் ஆசை
இன்பம் கோபம் காமம் இருக்கிறது. அதுபோல் உருகுதல், கருணை வசப்படுதல் என்பதும் உணர்ச்சிதானே!
உணர்ச்சி என்பது மன வயப்பட்டதுதானே! இறைவனுக்குத்தான் மனமே இல்லையே! உணர்ச்சி வசப்படுபவர்
கடவுள் என்றால், அவர் கடவுளே இல்லையே! கடவுள் என்பவர் உணர்ச்சிகளில் ஒன்றை வைத்திருக்கின்றார்
என்றால், அவர் மனிதராகவே பிறந்துவிடுவாரே! அவர் எப்படி கடவுளாக இருக்க முடியும்? நாமே
உணர்ச்சிகளை எல்லாம் உதிர்க்க வேண்டும், அப்போதுதானே கடவுள் நிலைக்கு வரமுடியும் என
நாம் ஆன்மீகத்தை செய்துக்கொண்டிருக்கிறோம். உணர்ச்சிகள் எல்லாம் இறை தன்மைக்கு புறம்பானதுதானே!
அது மனதுக்குள்தானே இருக்கிறது. கடவுள் எப்படி கருணை வடிவாக இருக்க முடியும்?
கருணை என்பது தன்னை ஒரு உணர்ச்சி போல் காட்டிக்கொள்ளும்,
ஆனால் அது உணர்ச்சி அல்ல! உணர்ச்சி என்பது மனதிற்கு வசப்பட்டது. ஆசை, இன்பம், துக்கம்,
கோபம், காமம், நன்றியறிதல், வலி இவைகளெல்லாம் மனதிற்கு வசப்பட்டு உணர்ச்சியாக வெளிப்படும்.
இவ்வுணர்ச்சிகள் மனித ஜீவிகளுக்கு மட்டுமல்ல அனைத்து ஜீவிகளுக்கும் இருக்கும். கருணை
என்பதும் அனைத்து ஜீவிகளுக்கும் / ஆன்மாக்களுக்கும் பொதுவாக இருந்தாலும் மனித ஆன்மாக்களுக்கு
மட்டுமே அது விளங்கும். மற்ற ஜீவிகளுக்கு கருணை விளங்காது. (அப்டேட் அருணாச்சலமும்
இதில் அடக்கமோ!) கருணை என்பது மனித ஜீவர்களின் ஆன்ம இயற்கை விளக்கமாக இருக்கிறது. அதனால்,
இக்கருணையைக் கொண்டு மற்ற ஜீவராசிகளிடம் மனித ஜீவிகள் கருணையோடு இருத்தல் ஜீவகாருண்யமாகும்,
ஆன்ம நேயமாகும். கருணை விளங்கிய ஆன்மாக்கள்
கருணை விளங்காத ஆன்மாக்களிடம் நேயமாக இருத்தல் ஆன்ம நேய ஒருமைப்பாட்டு உரிமையாகும்.
இந்த உரிமை உணர்ச்சி வசப்பட்டது அல்ல. மனவசப்பட்டதல்ல. ஆன்ம வசப்பட்டது. கருணை என்பது
ஆன்மாவின் இயற்கையாகும். அப்படியெனில் அப்டேட் அருணாச்சலம் போன்று கருணையின்றி சிலர்
பேசவும், பலர் நடந்துக்கொள்ளவும் எவ்வாறு முடிகிறது? என்றால், அப்படிப்பட்ட மனிதர்களின்
ஆன்மாக்கள் தடித்து கடினத் தன்மையுடன் ஏழு திரைகளின் மறைப்பால் முழுவதும் விளக்கமின்றி
மூடியிருக்கின்றது. இவர்களில் பல சித்துக்கள் செய்யும் கடின சித்தர்களும் அடங்குவர்.
இதற்கு காரணமாக பல பிழைகளைத் தன்னகத்தே கொண்டுள்ள பல்வேறுபட்ட மதங்களின் வேதங்கள் உபதேசங்கள்
போன்றவைகளும் முக்கிய காரணிகளாக இருக்கின்றன. பிறப்பால் ஒரு மதத்தையோ, வளர்ப்பால் வேறு மதத்தையோ, மனம் போன போக்கில், எனக்கு
இதுதான் சரி என ஒரு கருத்தையோ பின்தொடர்தல் ஆன்மீகமாகாது. மனதினால் அல்ல ஆன்மாவினால்
பகுத்து ஆய்ந்து சரியான தருமப்பாதையில் நடக்க மனிதர்கள் முன்வரவேண்டும்.
கடவுள் கருணை கொண்டவர் அல்ல. கருணை வடிவானவரும்
அல்ல. அவர் அருள் வடிவானவர். கருணை என்பது ஜீவ தயவு. அருள் என்பது கடவுள் தயவு. அதனால்தான்
தயவைக் கொண்டு தயவைப் பெற வேண்டும் என்பார் வள்ளலார். அருள் வடிவானவர் கடவுள் என்றால், கருணை வடிவானவர் வள்ளலார். மஹா மந்திரத்தில்
வரும் ‘தனிப்பெருங்கருணை” என்பது கருணை என்ற வார்த்தை முடிவுடன் வள்ளலாரைக் குறிக்கிறது. (தனிப்பெருங்கருணை நாள் என்று வள்ளலார் வருவிக்கவுற்ற
நாளை தமிழக அரசும் கொண்டாடுவதை நாம் பார்க்கிறோம்.) ’அருட்பெருஞ்ஜோதி’ அருள் என்ற வார்த்தை
துவக்கத்துடன் இறைவனைக் குறிக்கிறது. ஒருவர் ஒருவரை ஈர்த்துக்கொள்ள (அதாவது கருணையும்
அருளும்) இருவருக்கும் தயவு தேவை. ’கருணை தயவோடு இருந்தால்தான் அருள் தயவோடு
இருக்கும்’ என்பதே இறைவனின் சூத்திரமாகும். இச்சூத்திரத்தை புரிந்துக்கொண்டு நடப்பவர்கள் ஞானிகள்.
எனவே அருள் என்பதும் உணர்ச்சி அல்ல. மனம் சம்பந்தப்பட்டதல்ல. அது பரமான்மாவின் இயற்கை
விளக்கமாகும். அருள் அன்றி ஆண்டவனும் அசையமாட்டான். எனவே அப்டேட் அருணாச்சலம் சொல்வதுபோல்
கடவுள் உணர்ச்சிகளை ஏதும் வைத்துக்கொண்டில்லை.
மற்றபடி மனிதர்கள் உணர்ச்சிகளை எல்லாம் உதிர்த்து
ஆன்மீகத்தில் முன்னேற வேண்டும் என்று அப்டேட் அருணாச்சலம் கூறுவதில் எதிர் கருத்தில்லை.
அம்முன்னேற்றம் ஞான வழியில் செல்கிறதா? என்பதை உறுதி படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.
இறைவன் கருணை வடிவானவர் என்றால், ஒரு திருடனை, ஒரு கொலை காரனை இறைவன்
எப்படி கையாள முடியும்? ஐயோ பாவம், திருடு… திருடு.. உனக்கு கையில் காசு இல்லை… திருடு…
திருடு என்றும், நீ கொலை செய்கிறாயா.. செய்.. செய்… உனக்கு அவன் மீது கோபம்… உனது கோபத்தை
தீர்த்துக்கொள்… என்றும் இறைவன் திருடன் மீதும் கொலைகாரன் மீதும் கருணை வசப்பட்டுப்
போவாரே! அந்த தீயச் செயல்களை நான் கர்மாவாக எடுத்துக்கொள்ள மாட்டேன். உன் ஆத்திரத்தை
தீர்த்துக்கொள் என்று கருணையோடுதானே இருப்பார்.
அது போல் ஒரு நல்லவன் இருக்கிறான், அவன் மேல் இறைவனுக்கு கருணை ததும்பி
அவன் மேல் உருகிப் போய் இருக்கிறார். அப்போது ஏதோ ஒரு கர்மாவினால் அவனுக்கு ஒரு தீய காரியம் நடக்க இருக்கிறது என்றால்,
அதை தருவதற்கு கடவுளுக்கு எப்படி மனம் வரும்? மனம் வராதே!. அதனால் என்னைப் பொருத்த
வரையில் கடவுள் கருணை வடிவானவர் இல்லை. கடவுள் எந்த உணர்ச்சியும் கொண்டவர் கிடையாது.
கோயிலில் கடவுள் எப்படி கல்லாக இருக்கிறாரோ, அப்படி கடவுள் கல்லாகத்தான் இருந்துக்
கொண்டிருக்கிறார்.
இறைவனின்
தன்மை என்ன? என்பதனை நாம் பார்த்துவிட்டோம். எனவே இந்த விளையாட்டுத் தனமான கேள்விகளுக்கு
என்னவென்று மறுத்துரைப்பது? திருடன் கொலைகாரன் நல்லவன் போன்ற நடத்தை சம்பந்தப்பட்டவைகளுக்கு
அவரவர்கள் கர்மா படியே எதுவும் நடக்கும். கடவுள் இவர்களின் செயல்பாட்டில் எவ்வுரிமையையும்
எடுத்துக்கொள்வதில்லை. ”பிறர்க்கின்னா முற்பகல் செய்யின் தமக்கு இன்னா பிற்பகல் தாமே
வரும் - 319’ என்ற குறள் இதற்கு சான்றாக அமையும்.
கடவுள்
கல்லாகத்தான் இருக்கிறார் என்பது முட்டாள் தனம், கல் மனம் உள்ளவர்களால்தான் கடவுளை
கல்லாக வணங்க முடியும். கடவுள் ஒரு பொருள் அல்ல. பொருள் நிலைக்கு உருவகப்படுத்தியது
மனிதர்களின் கற்பனை எனச் சொல்லலாம். மேலும் ஆரம்ப நிலை ஆன்மீகத்திற்கு இப்படிப்பட்ட
கல் கடவுள் தேவை எனச் சொல்பவர்களும் உண்டு. அவர்களெல்லாம் இறுதிவரை ஆரம்ப நிலையிலேயேதான்
இருக்கிறார்கள். நான் எல்லாம் துறந்தவன் என்பவனும் அந்தக் கல்லை துறப்பதில்லை. ”கடவுள்
ஏன் கல்லானான்? மனம் கல்லாய் போன மனிதர்களாலே!”
‘புலையும்
கொலையும் தவிர்த்தோர் மட்டுமே உள்ளே புகுதல் வேண்டும்” என்று வள்ளலார் தான் உருவாக்கிய
ஞான சபையின் வாசற்படியில் பொறித்து வைத்துள்ளார். தயவு அற்றவன் இறைவனை காணவோ, இறைவனைத்
தொழவோ தகுதியற்றவன் என்பதே இதன் பொருள். தயவாய்க் கடவுளைக் காண்போம்.
கடவுள் உண்மையிலேயே எப்படி இருந்துக் கொண்டிருக்கிறார் தெரியுமா? அவர்
வங்கியில் அமர்ந்திருக்கும் காசாளர் போன்றவர். மக்கள் அவரிடம் வரிசையில் சென்று, அவர்களது
பணத்தை எடுக்கையில், அம்மக்களின் கணக்கில் அவர்கள் கேட்கும் பணம் இருக்கிறதா? என்று
சரிபார்த்து அம்மக்களுக்கு பணத்தை கொடுக்கும் தொழிலை செய்பவர் வங்கிக் காசாளர். காசாளருக்கு
இத்தொழிலைச் செய்ய அன்போ, பாசமோ, உருக்கமோ இருக்குமா? உங்கள் பணத்தை எடுத்து கொடுக்கிறார்,
அவ்வளவுதான். இதனைத்தான் கடவுளும் செய்கிறார்.
நம்முடைய பாவ கர்மாவையும், புண்ணிய கர்மாவையும் பட்டுவாடா செய்யும் காரியத்தைத்தான்
கடவுள் செய்துக்கொண்டிருக்கிறாரே, தவிர வேறு ஒன்றும் கிடையாது.
ஆனாலும், வேதங்கள், உபநிடதங்கள் சொல்வது போல இறைவன் ஐந்தொழிலையும் செய்வது
உண்மைதான். அதில் அருளுதல் என்ற தொழிலும் வருகிறது. அது வேறொன்றுமில்லை, உங்களது புண்ணியம்
தான். முற்பிறப்பில் நீங்கள் செய்த நற்காரிய பலன்களை. இப்பிறப்பில் உங்களுக்கு இறைவன்
கொடுக்கிறார். அதனை நீங்கள் இறைவனின் அருள் எனச் சொல்வது தவறு. அது உங்களது கணக்கில்
உள்ள புண்ணியந்தான், அதனைத்தான் இறைவன் உங்களுக்கு பட்டுவாடா செய்கிறார்.
எல்லாம்
வல்ல இறைவனை ஒரு வங்கிக் காசாளராக ஒப்புமை செய்வது மிகவும் தவறான புரிதலாகும். கர்மாவை
பட்டுவாடா செய்வது கடவுள் இல்லை. அது தானாக நடக்கும் ஒரு எதிர்வினை (Reaction) செயலாகும்.
. ”பிறர்க்கின்னா முற்பகல் செய்யின் தமக்கு இன்னா பிற்பகல் தாமே வரும் - 319’ என்ற
குறளை நாம் முன்பே பார்த்தோம். இக்குறளில் “தாமே வரும்” என்ற வார்த்தையானது எதிர்வினையினை
குறிக்கிறது. எனவே கடவுள் பட்டுவாடா செயல்களை செய்வதில்லை.
ஐந்தொழிலில்
அருளுதல் என்பது, பக்குவப்பட்ட ஆன்மாவிற்கு தனது தயவினால் அருள்பாலித்து அவ்வான்மா
பெற்ற ஊன் உடம்பினை ஒளி உடம்பாக மரணமிலாப் பெருவாழ்விற்கு உயர்த்துதல் ஆகும்.
ஆன்மாக்களில்
மூன்று வகையுண்டு. அபக்குவ ஆன்மா (அறிவு விளக்கம் இல்லாதது), பக்குவா அபக்குவ ஆன்மா
(சிற்றறிவு விளக்கத்துடன் இருப்பது) பக்குவ ஆன்மா (பேரறிவு விளக்கத்துடன் இருப்பது).
பக்குவ
ஆன்மா என்பது ஜீவகாருண்ய தயவுடன் நடைபயிலக்கூடியது ஆகும். இவ்வான்மாவை இறைவன் தனது
அருளால் “புண்ணிய ஆன்மா”வாக மாற்றுகிறான். ஜீவகாருண்ய தயவு என்பது புண்ணியம் அல்ல.
உனது ஆன்மாவையே புண்ணியமாக மாற்றும் ஆன்ம இயற்கை விளக்கமாகும். எனவே அருளல் என்பது
சாதாரணமாக இருவினை ஊதிய பட்டுவாடா செயல் அல்ல. அப்படிப்பட்ட பட்டுவாடா செயலும் (இருவினை
ஊதியம்) அபக்குவ ஆன்மாவிற்கும், பக்குவா அபக்குவ ஆன்மாவிற்கும் தானாகவே நடந்தேறுமே
அல்லாது இறைவனால் அல்ல என்பதை அறிய வேண்டும்.
இறைவன் கருணை உள்ளவன் என்றால், ஒரு ஏழையின் மீது அருள் காட்டவில்லை.
விபத்து நடக்கிறது… ஒரு சோத்துக்கும் வழியில்லை… எலும்பும் தோலுமாக உள்ள ஒரு பச்சை
குழந்தையின் மீது ஏன் இறைவன் அருள் காட்டவில்லை. ஏனென்றால், அவரவர் செய்த பணத்தைத்தான்
இறைவன் திருப்பி கொடுக்கிறாரே தவிர, அனைவர் மீதும் இறைவன் கருணை காட்டுவதுமில்லை, அருளுவதுமில்லை.
எல்லாமே உங்களது பாவ புண்ணியம்தான்.
இறைவன்
கருணை உள்ளவன் கிடையாது என்பதை நாம் முன்பே பார்த்தோம். கருணை உள்ளவன் மனிதன்தான்.
ஒரு மனிதன் மற்றொரு துன்பப்படும் மனிதன் மீதோ ஜீவிகள் மீதோ தயவு கொள்வதுதான் கருணையாகும்.
துன்பப்படும் ஒரு ஏழையின் மீதும், விபத்து நடந்தோர் மீதும். சோற்றுக்கு வழியில்லார்
மீதும், எலும்பும் தோலுமாய் உள்ள பச்சை குழந்தையின் மீதும் மனிதன்தான் கருணை காட்டவேண்டும்.
இவர்கள் மீது கருணைகாட்டுவதைத்தான் ஜீவகாருண்ய ஒழுக்கம் என்கிறார் வள்ளலார். தான் செய்ய
வேண்டிய கருணை செயலை செய்யாது, இரும்பு மனம் படைத்தவர்களாய் அமர்ந்துக்கொண்டு, இறைவனை நோக்கி கேள்வி கேட்டல் அறிவீனமாகும். இறைவனின்
அருள் என்பதென்ன? அது யாருக்கு வழங்கப்படும் என்பதனை முன்பே கண்டுவிட்டோம். அப்டேட்
அருணாச்சலம் கருணையையும் அருளையும் ஒன்றாய்ச் சொல்லி உளறுகிறார்.
ஜீவர்கள்
ஏன் இவ்வாறு துன்பப்படுகிறார்கள் என்றால், இவர்கள் சென்ற பிறவியில் ஜீவகாருண்யம் செய்யாமையால்
இப்பிறப்பில் துன்பப்படுகிறார்கள். இவர்கள் செய்த பாவங்களாலும் துன்பப்படுகிறார்கள்.
செய்ய வேண்டியதை செய்யாததாலும், செய்யக்கூடாததை செய்ததாலும் துன்பப்படுகிறார்கள். இரு வினைகளையும் ஒருவர் செய்யாமல் சும்மா இருந்தாலும்
ஜீவகாருண்யமின்றி இருக்கக் கூடாது.
ஜீவகாருண்ய ஒழுக்கத்தால்தான் கடவுள் அருளை பெறமுடியுமே அல்லாது வேறு
எதனாலும் பெறமுடியாது என வள்ளலார் கூறுவது முற்றிலும் தவறாக உள்ளது. இறைவன் ஒரு ஜடம்,
அவருக்கு மனமே கிடையாது, அதனால் அவருக்கு உணர்ச்சியே கிடையாது. அவன் அருள் வடிவமானவன்
கிடையாது. அப்படியிருக்கையில், அவனது அருளை நாம் எப்படி பெறுவது? அவனது அருளை பெறவே
முடியாததாக இருக்கையில், ஜீவகாருண்யத்தால் மட்டும் எப்படி பெற முடியும்? எனக்கு ஒண்ணுமே
புரியல…!
அப்டேட்
அருணாச்சலத்திற்கு ஜீவகாருண்யம் புரியவில்லை என்றால் புரியும் காலம் வரை பொறுமையாக
(இன்னும் எத்தனை ஜென்மமோ) இருக்க வேண்டியதுதான். அதுவரை அப்டேட் அருணாச்சலத்திற்கு
அனைத்தும் தவறாகத்தான் தெரியும். ஆன்ம தடிப்புதான் காரணம். இறைவனையே ஒரு ஜடம் (பிணம்)
என்று சொன்னப்பிறகு அப்டேட் அருணாச்சலத்திற்கு அந்த இறைவனாலும் புரியவைக்க முடியாது.
”ஒண்னுமே புரியல்லே உலகத்திலே, கண்ணிலே கண்டதும் கனவாய்த் தோணுது, காதிலே கேட்டதும்
கதை போல் ஆனது, என்னான்னு தெரியல்லே சொன்னாலும் விளங்கல்லே, என்னைப் போலே ஏமாளி எவனும்
இல்ல....” என்று பிதற்றிக்கொண்டுதான் இருக்க வேண்டும்.
ஜீவகாருண்யம் விளங்கும் பொழுது அறிவும் அன்பும் விளங்கும் என்பது வளர்ந்து
வரும் சாதுகளுக்கு வேண்டுமானால் பொருந்தும். ஆன்மீகத்தில் உச்சநிலை பற்றி நாம் பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம்.
உச்சத்தில் உள்ளவர்களுக்கு ஒன்றுமே வேண்டாம் என்பதுதான் சரி. வள்ளலார் சொல்லும் அறிவாக
இருந்தாலும் அன்பாக இருந்தாலும் ஜீவகாருண்யமாக இருந்தாலும் வேண்டாம். வேண்டாம் என்றுதானே
ஆயிரம் ஆயிரம் சித்தர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.
ஆன்மீகத்தின்
உச்சமே வள்ளலாரின் சுத்த சன்மார்க்கந்தான். தமிழக ஆளுநர் மாண்புமிகு. ஆர்.என்.ரவி அவர்கள்
வள்ளலாரை புகழ்ந்துரைக்கும் பொழுது “ஆன்மீகத்தின் உச்ச நட்சத்திரம் வள்ளலார்
(Super Star)” என புகழ்ந்துரைத்தது வெறும் பேச்சல்ல. மரணமில்லா பெருவாழ்வு பெறுவதே
ஆன்மீகத்தின் உச்சம். இதைத்தவிர மற்றதெல்லாம் ஆன்மீகத்தின் எச்சமாகவே கொள்ளவேண்டும். அப்டேட் அருணாச்சலம் பேசுவதெல்லாம் ஆன்மீகமே அல்ல,
அது ஒரு எச்சநிலை. ஆன்மீகத்தில் அன்பும் அறிவும் கருணையுமின்றி, ஒரு போதனையை எச்சநிலையினை
எந்த ஒரு சித்தர்களும் சொன்னதில்லை. அப்படி சொல்லியிருப்பின் அவர் கடின சித்தராகக்
கருதப்படுவார். நான் ஏற்கனவே சொன்னதுபோல, ஒன்றுமே வேண்டாம் என்பது சூன்யக்காரனின் வாதமாகும்.
அறிவும் அன்பும் விளங்கும் பொழுதுதான் உபகார சக்தி விளங்கும் என்கிறார்
வள்ளலார். உபகார சக்தி எல்லாம் எதற்கு? என்று எனது ஆன்மா நினைக்கிறது. உபகார சக்தி
விளங்கும் பொழுதுதான் நன்மைகள் எல்லாம் தோன்றும் என்கிறார். நன்மைகள் எல்லாம் தோன்ற
வேண்டும் என்று வானத்தில் உட்கார்ந்து பகவான் யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறாரா?
உபகார சக்தி மறையும் பொழுது, அறிவு அன்பும் இல்லாது, தீமைகள் எல்லாம்
தோன்றும் என்று வள்ளலார் சொல்கிறார். நன்மை தோன்றினால் என்ன? தீமை தோன்றினால் என்ன?
அதனை முழுமையாக பார்த்துக்கொள்வது கடவுள். இங்கே உயிர்களாக ஜீவர்களாக மனிதர்களாக இருக்கும்
பொழுது நன்மையும் தீமையுமான இந்த விளையாட்டை முடிப்பதற்கு, நன்மை தீமை அறிவு அன்பு
இவை எதையுமே நோக்க வேண்டாம் என்றுதானே ஆயிரம் ஆயிரம் சித்தர்கள் சொல்கிறார்கள். நம்முடைய
வள்ளலார் ஐயா அதற்கு வேறு கருத்தாகச் சொல்கிறாரே.
உபகார
சக்தி (பிற ஜீவனுக்கு உதவும் தகுதி) தேவையா என அப்டேட் அருணாச்சலத்தின் ஆன்மா நினைக்கவில்லை,
மனம் நினைக்கிறது. மனம் போன போக்கில் எதையாவது உளறுவது. இராமன் ஆண்டாலும் இராவணன் ஆண்டாலும்
எனக்கொரு கவலையில்லே, நான் தாண்டா என் மனசுக்கு ராஜா…” என்று ஆட்டம் போடுவதைப் போன்று
நன்மை தோன்றினால் எனக்கு என்ன? தீமை தோன்றினால்
எனக்கு என்ன? வெந்ததை தின்றுவிட்டு விதி வந்தால் சாவதுதான் எனது ஆன்மீக எச்சம் என,
அப்டேட் அருணாச்சலம் நினைக்கிறார். இந்த பூமியில் நன்மையும் தீமையும் மனிதர்களால் வரக்கூடியதுதான்.
கடவுள் மேல் பழியில்லை. இன்று இஸ்ரேல், இரஷ்யா போன்ற நாட்டு மக்களெல்லாம் தினமும் உயிரை
கையில் பிடித்துக்கொண்டு உயிர் பயத்துடன் வாழ்வது கடவுளின் செயலா? மனிதனின் செயலா?
கொல்லாமை என்னும் ஜீவகாருண்ய வழியினை உலக நாடுகள் கைகொண்டுவிட்டால், நாடுகளுக்குள்
போர் வருமா? போர் வருகிறது என்றால் யார் காரணம்? கடவுளா? என்ன ஒரு முட்டாள் தனமான பேச்சு
இது! நன்மை தீமை அறிவு அன்பு இவை எதுவுமே வேண்டாம் என எவன் சொன்னான்? அப்படி சொன்னவன்
எப்படி சித்தனாக இருக்க முடியும்? அப்டேட் அருணாச்சலத்திற்கு பகுத்து பார்க்கத் தெரியாதா?
பொதுவாகவே வள்ளலார் ஐயாவின் கருத்துக்கள் புரட்சிகரமானதாகவே இருக்கும். இனி பிறவா வரம்
வேண்டும் என கேட்கும் ஆன்மீகத்தில், இனி இறவா வரம் வேண்டும் எனக் கேட்டு பெற்று புரட்சி
செய்தவர் வள்ளலார். அவரின் கருத்து அப்டேட் அருணாச்சலம் போன்றவர்களுக்கு எரிச்சலைதான்
உண்டு பண்ணும்.
நான் மறுபடியும் சொல்கிறேன். உருக்கம் என்பதே உணர்வு சார்ந்தது, மனம்
சார்ந்தது. அதைத் தாண்டியவன்தானே ஒரு துறவி. உருகிக்கொண்டே இருந்துவிட்டால் அது காதல்
அல்லவா? அந்தக் காதல் வேண்டும் என்கிறார் வள்ளலார் ஐயா. அந்த உருக்கம் ஒன்றே போதும்
உனக்கு முக்தி கிடைத்துவிடும் என்று சொல்கிறார்.
மனதை
தாண்டியவன் துறவியா? மனதின் பெயராலேதான் மனிதன் என்ற பெயரே வந்தது. மனம் அடங்கிவிட்டால்
அது கோமா நிலை. துறவிகளெல்லாம் கோமா நிலையில் உள்ளவர்களா? ஒரு சிலக் கூட்டம் அப்படியும்
இருக்கிறது. அது ஆன்மீக வெற்றி அல்ல. சகஜ மார்க்கமே ஆன்மீகம் என்கிறது சுத்த சன்மார்க்கம்.
அதனால் ஜீவகாருண்யக் காதல் மனித ஆன்மாக்களுக்கு கட்டாயம் வேண்டும். அது முக்தி அடைவதற்காகவோ
சித்தி அடைவதற்காகவோ மட்டுமல்ல. மாறாக அந்த இரு நிலைகளுக்கும் மேலான பேரின்ப வாழ்விற்காக
என அறிய வேண்டும்.
ஒரு ஜீவன் துக்கத்தை அனுபவிக்கிறதை கண்டபோதும் துக்கப்படும் என்பதை
அறிந்தபோதும் மற்றொரு ஜீவனுக்கு உருக்கம் உண்டாவது பழைய சகோதர ஆன்ம உரிமை என்று அறிய
வேண்டும் என்கிறார் வள்ளாலார். ஜீவகாருண்யம் உண்டாவதற்கு உரிமை எதுவென்றால், இங்கிருக்கிற
அத்தனை ஜீவன்களும் சகோதரர்கள் என்று வள்ளலார் சொல்கிறார். சரிதான். ஆனால், அதைக் கடந்துதானே
வரவேண்டும். உண்மையைச் சொல்கிறேன், இங்கிருக்கிற அத்தனையுமே நான்தான். ஒன்றே ஒன்றுதான்
இருக்கிறது இந்த பிரபஞ்சம் முழுவதும். அவர் சொல்கிறபடி இவையெல்லாம் சகோதரர்கள்தான்.
ஆனால் இந்த சகோதரத்துவத்திற்குள் விழுந்துவிட்டால் அது பந்தம் இல்லையா? நான் கேட்கிறேன்.
அது பந்தம்தானே. இன்னொன்று, தனக்குள்ளேயே விழுந்து தனக்குள்ளேயே உருக்கம் கொண்டுவிட்டால்
அது ஒரு அகங்காரம் இல்லையா? இப்பொழுது என்மீதே நான் உருக்கம் கொள்கிறேன் என்றால் நீங்கள்
வந்து என்னை அகங்காரம் பிடித்தவன் என்று சொல்ல மாட்டீர்களா? இங்கு இருக்கும் அனைத்துமே
நான்தானே. சகோதரர் என்று வள்ளலார் ஐயா சொன்னாலும் அதற்க்குள்ளயே உருக்கம் கொள்வது மனம்
சார்ந்த ஒரு விடயம் என்பதையும் பதிவு செய்கிறேன்.
ஜீவர்களுக்குள்ளே
இருக்கும் சகோதர உரிமைகளை கடந்துதானே வரவேண்டும். சகோதர உரிமைக் கொள்வது பந்தம் இல்லையா?
பந்தம் மனம் சார்ந்த விடயமில்லையா? என்று மீண்டும் மீண்டும் மனதை கடக்க வேண்டும் என்ற
பொருளில் பேசுகிறார் அப்டேட் அருணாச்சலம். நீ ஆன்மா என்பதை கடந்துச் செல்ல உன்னால்
முடியுமா? யாராலும் முடியாது. நீ இறவா வரம் பெற்றாலும், பல பிறவிகள் இனி எடுத்தாலும்
நீ ஒரு ஆன்மா என்பதனைக் கடந்து வேறு பரிமாணத்திற்கு செல்லுதல் இயலாதக் காரியம். தாவர
நிலையை ஒரு ஆன்மா கடக்க முடியும். விலங்கு நிலையை ஒரு ஆன்மா கடக்க முடியும். மனித நிலையை
ஒரு ஆன்மா கடக்க முடியும். தேவ நிலையை ஒரு ஆன்மா கடக்க முடியும். ஆனால் ஆன்ம நிலையை
எந்த ஒரு ஆன்மாவும் கடக்க முடியாது. ஏனெனில் நீ அதுவாகவே இருக்கிறாய். அது சுயம்பு.
நீயும் ஆன்மா, நானும் ஆன்மா என்பதை உணரும் பொழுது இயற்கையிலேயே நமக்குள் சகோதர ஆன்ம
உரிமை எழுவதும் சுயம்புத் தன்மை. இதனைக் கடப்பது எனப் பேசுவது, தனது நிழலை குழி தோண்டி
புதைப்பதற்கு சமம். ஜீவகாருண்ய உருக்கம் என்பது மனம் சார்ந்தது இல்லை என்பதை முன்னமே
நாம் கண்டுள்ளோம்.
ஜீவகாருண்யம் உள்ளவர்கள் மட்டுமே ஆன்ம திருஷ்டி விளக்கம் உள்ளவர்கள்
என்று வள்ளலார் ஐயா சொல்கிறார். நான் என் மனதில் பட்டதை சொல்கிறேன். மனம் என்கிற விடயத்தை
கடந்துதானே நாம் வரவேண்டும். மனம் செத்துப்போக வேண்டும் என்றுதானே நாம் ஆன்மீகம் செய்துக்கொண்டிருக்கிறோம்.
மனம் இல்லாமல் போக வேண்டும் என்பதுதானே ஆன்மீகம். ஆனால் இந்த இடத்திலே மனம் உள்ளான
விடயத்தை வைத்துக்கொண்டு சகோதரர் என்ற விடயத்தை உணர வேண்டும். அந்த அன்பை நேசிக்க வேண்டும்.
அந்த ஆன்ம அறிவு என்ற கண்ணாலே கண்டு உருக வேண்டும் என்று சொல்கிறாரே.
மனம்
செத்துப்போக வேண்டும் என்பது ஒரு ஆன்மீகமா? மனம் செத்துவிட்டால் இருப்பதுதான் என்ன?
அனைத்தும் செத்துவிடும். சூன்யமே மிஞ்சும். கோமா நிலை. ஜீவ சமாதிக்கூட கோமா நிலையே.
உயிர் உடலைத் தவிர அங்கு ஒன்றும் இல்லை. சமாதி மார்க்கம் மார்க்கம் அல்ல என்பது வள்ளலார்
ஆன்மீகம். சகஜ மார்க்கமே ஆன்மீகம் ஆகும். மனம் உடல் இவையிரண்டும் சாகா நிலை பெற வேண்டும்.
சாகா நிலையில் மனம் அடங்கி ஆன்மா விழித்துக்கொள்ளும். சாகா நிலையில்தால் ஒருவனின் மனம்
சாகும். பெருவாழ்வு கிடைக்கும் முன்னர் ஒருவனின் மனம் செத்தால் அது சூன்யத்திற்கு இட்டுச்
செல்லும். சாகா நிலையில் மனம் அடங்கி ஆன்ம அறிவே செயல்படும். எனவே மீண்டும் சூன்யகாரன்
போன்று பேசுவதை அப்டேட் அருணாச்சலம் கடந்துச் செல்ல வேண்டும்.
சுக துக்கங்களை மனம் முதலிய கரணங்கள் அனுபவிக்காது, ஆன்மாவே அனுபவிக்கும்.
வள்ளலார் ஐயா என்ன சொல்கிறார் என்றால், இந்த உடம்பில் ஆன்மாதான் எல்லாவற்றையும் அனுபவிக்கிறது,
மனம் அனுபவிப்பது இல்லை என்று சொல்கிறார். ஆனால் இந்த ஆன்மீக வரலாறிலே நம்முடைய சித்தர்கள்
அத்தனைபேரும் சொல்லி வைத்ததாக நான் கற்றுக்கொண்டது, நான் இந்த ஆன்மீக அனுபவத்திலே இத்தனை
வருடங்களாக, 44 வருடங்கள் கடந்து வந்து கற்றுக் கொண்டது என்ன வென்றால், இன்பத் துன்பங்களை
அனுபவிப்பது மனம்தானே தவிர ஆன்மா அல்ல. அது அப்படியே ஒரு ஓரமாக ஜடமாக உட்கார்ந்துக்
கொண்டிருக்கிறது. எல்லா இன்பத் துன்பங்களையும் மனம்தான் அனுபவித்து இந்த உடம்பிற்கு
கொடுத்துக்கொண்டிருக்கிது. இரமணர் அதைத்தானே சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். மனம்தான், அது
உடல்தான் அதனை விட்டுவிடு. அது நான் அல்ல. கேன்சர் வந்துவிட்டது, கையை வெட்டனும். கவலை
இல்லையா? அது எனது மனதிற்கும் என் உடலுக்குமானது, அது நான் அல்ல என்றார் இரமணர். இப்படித்தான்
எல்லா சித்தர்களும் சொல்லும் பொழுது, வள்ளலார் ஐயா இந்த இடத்தில் என்ன சொல்கிறார் என்றால்,
மனதுக்கல்ல, அனுபவம் எல்லாம் ஆன்மாவிற்கே என்று சொல்கிறார்.
ஆனந்தம் மனதிற்கே விஷயமாகும் என்று நமது முன்னோர்களின்
ஆன்மீகம் சொல்லி வந்துள்ளதை அறிந்துதான், வள்ளலார் அதன் உண்மை தன்மையினை எடுத்துரைத்தார்.
சுக துக்கங்களை அனுபவிப்பது ஆன்மாதான் மனம் அல்ல என்று புரட்சிகரமான கருத்தினைக் கூறினார்.
ஆனந்தம் மனதிற்கே விஷயமாகும் என ஒரு விவாதத்தில்
பிரமசமாஜம் சம்பேடு ஸ்ரீதர நாயக்கர் அவர்கள் வள்ளலாரிடம் சொல்ல, அதனை மறுத்து வள்ளலார்
கூறுகிறார், ’ஒரு ரூப விஷ்யத்தைக் கண்கள் கண்டு, அந்த ரூபவிசேஷத்தால் ஆனந்த விருத்தியை
அடைந்து பின்னர் அதன் வழியாக மனத்திற்கும் அவ்வானந்தத்தை அடைவிக்குமென்றும், கண்கள்
முன்னர் ஆனந்தத்தை அடைந்ததற்கு அடையாளம், அக்கண்களிலிருந்து சிந்துகின்ற பாஷ்பங்களே
என்றும், அதை ஆனந்தபாஷ்பமென்று வழங்குவதே போதுமான பிரமாணமென்றும், இஃதன்றி நேத்திரானந்தம்,
சிரவணானந்தம் என்று அறிவுடையோர் பிரயோகிப்பதை யூகிக்க வேண்டும் என்றும் இங்ஙனம் கண்
முதலிய இந்திரியங்களும் மனம் முதலிய கரணங்களும் ஆன்மாவுக்கு உபகாரக் கருவிகளாதலால்
அவைகள் ஆனந்தம் அடைந்தனவென்பது உபசரிப்பென்றும் ஆனந்தம், பிரத்யேக ஆன்மஞான விஷயமென்பது
உண்மையென்றும் சுவாமிகள் சொல்லினர். இதனை மறுக்காமல் பிரமசமாஜம் சம்பேடு ஸ்ரீதர நாயக்கர்
மெளனம் காத்தது வரலாறு ஆகும். (பிரபந்தத்திரட்டு – அ.திருநாவுக்கரசு பதிப்பு – பக்கம்
98)
மேலும் ”மனமுதலிய கருவிகளும் கண் முதலாகிய இந்திரியங்களும்
சீவர் வாழ்க்கைக்குக் கடவுள் அருளால் கட்டிக் கொடுக்கப்பட்ட சிறிய வீட்டின் கருவிகளாகும்.
இன்ப துன்பங்களை வீட்டிலிருக்கின்றவன் அனுபவிப்பானல்லது வீட்டின் கருவிகளாகிய மண்,
கல், மரம் கால் தீ நீர் முதலியவைகள் அனுபவிக்க அறியமாட்டா.” என்று இன்னும் பல்வேறு
எடுத்துக்காட்டுகளை சிறுவர்களுக்கும் புரியும் அளவில் தான் எழுதிய ஜீவகாருண்ய ஒழுக்கத்தில்
எடுத்தியம்புகிறார்.
நாம் வள்ளலாரை படிக்காமல், பல காலமாக கண்மூடித்
தனமாக வழக்கத்தில் வந்த ஆன்மீகத்தை படித்து வந்ததால், இந்தக் கருத்தானது இன்னும் பலருக்கு
அதிர்ச்சி அளிக்கக் கூடியதாக இருக்கும். அப்டேட் அருணாச்சலம் அவர்கள் சுத்த சன்மார்க்கக்
கருத்துக்களை உள்வாங்கி தன்னை அப்டேட் செய்துக்கொள்ள வேண்டும். வள்ளலார் வெளிப்பட வாழ்ந்த
காலத்திலேயே இதற்கான விவாதம் அவரிடமே நடத்தப்பட்டு அக்கருத்துக்கள் அன்றைய அறிஞர்களால்
ஒப்புக்கொள்ளப்பட்டன என்பதனை நாம் பார்க்கிறோம்.
பகவான் ரமண மகரிஷி அவர்களுக்கு கையில் புற்றுநோய்
அறுவை சிகிச்சை நடந்தது. அறுவை சிகிச்சைக்கு முன்பு மயக்க மருந்து கொடுக்க வேண்டும்
என மருத்துவர் சொன்னதிற்கு, எனக்கு மயக்க மருந்து கொடுக்க வேண்டாம் என தனது மருத்துவரிடம்
சொல்லிவிட்டார் இரமணர். அப்படியே எவ்வித சேதாரமும் இன்றி சிகிச்சை செய்து முடிக்கப்பட்டது
ஆச்சரியம்தான். “என் ஆன்மா வேறு, உடல் வேறு, இந்த உடலுக்கு இந்த ஜென்மத்தில் இரமணன்
என்ற சட்டை போடப்பட்டுள்ளது. நிச்சயம் எனக்கு எந்தப் பிரச்சனையும் வராது. எனவே மயக்க
மருந்து வேண்டாம் என்று உறுதிபட தெரிவித்தார்.”
இந்த உண்மை சம்பவத்தைத்தான் அப்டேட் அருணாச்சலம்
அவர்கள் பேசியிருக்கிறார். வள்ளற் பெருமானும்
அதையேத்தான் பேசியிருக்கிறார். “இந்தப் பவுதிக உடம்பில் இருக்கின்ற நீ யார் எனில்;
நான் ஆன்மா, சிற்றணு வடிவன். மேற்படி அணு கோடி சூரியப் பிரகாசம் உடையது. லாட ஸ்தானம்
இருப்பிடம். கால் பங்கு பொன்மை, முக்கால் பங்கு வெண்மை கலந்த வண்ணம். இப்படிப்பட்ட
ஆன்மப் பிரகாசத்தை மறைக்க மாயா சக்திகளாகிய ஏழு திரைகள் உண்டு.” என்று ஆன்மாவின் நிறம்,
இடம், தன்மை, வடிவம் மறைப்பு போன்ற அனைத்தையும் சொல்லிவிடுகின்றார். ஆக, உடல் வேறு
ஆன்மா வேறு என்பதில் இரமணருக்கும் வள்ளலாருக்கும் கருத்து வேறுபாடு என்பது இல்லை. அந்த
அறுவை சிகிச்சையில் என்ன நடந்தது என்றால், சிகிச்சையின் பொழுது ஏற்பட்ட வலியை பொறுத்துக்
கொண்டிருப்பார், அல்லது வலி ஏற்படா வண்ணம் இறையருள் அவரிடம் காரியப்பட்டிருக்கும்.
இவ்விரண்டில் ஒன்று நடந்திருக்கின்றது.
சரி, விடயத்திற்கு வருவோம்… அறுவை சிகிச்சையின்
பொழுது மயக்க மருந்து ஏன் போடுகிறார்கள். வலி தெரியாமல் இருக்க என்பது அனைவருக்கும்
தெரியும். அந்த வலியானது உடம்பிற்கு அனுபவமா? ஆன்மாவிற்கு அனுபவமா? என்பதே கேள்வி.
மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் அல்லது வழி வழி வந்த ஆன்மீக வாதிகளின் போதனையின்படி பார்த்தால்
வலி என்பது உடம்பிற்கே அனுபவமாகும் என்று சொல்வார்கள். அதனால்தானே உடம்பிற்கு மறுப்பூசி
போடுகிறார்கள். ஆன்மாவிற்கு வலி அனுபவம் ஏற்படும் என்றால் ஆன்மாவிற்குத்தானே மறுப்பூசி
போட்டிருக்க வேண்டும். என்பது கேள்வியின் விளக்கம்.
வள்ளலாரைக் கேட்டால், வலி என்பது ஆன்மாவிற்கே அனுபவம்
எனக்கூறுவார். அதற்கு அவர் கூறும் பிரமாணம், “ஒரு வீட்டில் பழுது ஏற்பட்டுள்ளது. மேற்
கூரையில் மழை நீர் கசிந்து உள்ளே நீர் சொட்டுகிறது எனக் கொண்டால், அந்த மேற் கூரையை
இடித்து சிமெண்ட் கலவைப் பூசி மீண்டும் சரிசெய்கிறார்கள். அப்படி சரி செய்யும் பொழுது
சில கருவிகள் கொண்டுதான் இடிக்கவும், மீண்டும் கட்டவும் முடியும். அந்தக் கருவிகள்தான்
மனித உடம்பிற்கு போடப்படும் மறுப்பூசி. வீடு பாதிப்படைந்ததால் துக்கப்பட்டது யார்?
அந்த வீடா? வீட்டின் உரிமையாளரா? வீட்டின் உரிமையாளர்தானே. வீட்டின் உரிமையாளர் இன்னும்
நீண்ட நாள் அவ்வீட்டில் வசதியாக வாழ வேண்டும் என்று நினைத்து அவ்வீட்டினை பழுது நீக்கினார்.
இங்கு வீடு என்பது மனித உடம்பினைக் குறிக்கும். வீட்டின் உரிமையாளர் என்பது மனித ஆன்மாவைக்
குறிக்கும். துக்கம் என்கிற பாதிப்பு ஆன்மாவையே வந்தடைந்தது.” ”சுக துக்கங்களால் ஆன்மாவிற்கு
உண்டாகின்ற மகிழ்ச்சியும் தளர்வும் மனம், புத்தி, சித்தம், அகங்காரம் போன்ற அந்த கரணங்களில்
பிரதிபலித்துப் புறத்தில் தோன்றுகின்றன. ஆகலில் சுகதுக்கங்கள் ஆன்மாவிற்கே அனுபவமென்றும்,
சுகதுக்கங்களை அறிந்து அனுபவிப்பதற்குக் நான்கு அந்த கரணங்கள் ஆன்மாவிற்கு உபகாரக்
கருவிகளாகும் என்று அறிய வேண்டியது.” என்பார் வள்ளலார். அந்த கரணங்கள் நான்கும் அடங்கிவிட்டால்,
செயலற செய்துவிட்டால், ஆன்மாவானது சுகதுக்கங்களை அனுபவிக்காது. இதுவே கோமா நிலையில்
உடம்பு இருப்பதாகும்.
சற்று ஆழமாகவே நான் இந்த இடத்தில் சொல்ல விரும்புகிறேன். இப்பொழுது
மனதை ஸ்வ்ட்ச் ஆஃப் செய்திடலாம், ஆன்மாவை ஆன் செய்திடலாம். அது என்ன நிலை? கோமா ஸ்டேஜ்.
கோமா நிலையில் அப்படியே உடம்பு படுத்துக்கிடக்கும். மனம் கிடையாது. அது ஏறக்குறைய செத்த
நிலை. ஆனால் ஆன்மா இருக்கும், உயிர் இருக்கும். சாகவில்லை. இந்த நிலையில் அவ்வுடம்பை
நான் கிள்ளுகிறேன். ஆன்மாதான் இருக்கே! ஏன் அனுபவிக்க முடியவில்லை. நாம் அடிக்கிறேன்,
ஆன்மாதான் இருக்கே! ஏன் அனுபவிக்க முடியவில்லை.
பக்கத்தில் உட்கார்ந்து ஜோக் சொல்கிறேன், ஏன் அனுபவிக்க முடியவில்லை. நான் ஏதோ ஒரு
விடயம் சொல்கிறேன், ஆன்மாதான் இருக்கே! ஏன் அனுபவிக்க முடியவில்லை.
மனதை ஸ்வ்ட்ச் ஆஃப் செய்துவிட்டால், மற்ற மூன்று
அந்த கரணங்களும் தானாக ஸ்வ்ட்ச் ஆஃப் செய்துகொள்ளும். அந்நேரத்தில் ஆன்மாவிற்கு எல்லாம்
தெரியும், அவ்வுடம்பிலிருந்து சுகதுக்கங்களை அனுபவிக்கும். ஆனால் அவ்வான்மாவின் அனுபவத்தை
அவ்வுடம்பு அறியாமல் இருப்பதற்கு காரணம், மனமாகிய அந்தகரனணங்கள் தனது வேலையைச் செய்யமுடியாது
அடங்கி விடுவதால், அவ்வுடம்பு பிணம் போல் கிடக்கின்றது. ஆன்மாவின் இன்பதுன்பங்களை மனம்
பிரதிபலிக்க முடியாமல் போனதாலும், மனதைச் சார்ந்து உடம்பு இருப்பதால், மனம் அடங்கியதும்
உடம்பும் அடங்கிவிடுகின்றது. அதனால் கோமா நிலையில் ஆன்மா சுகதுக்க அனுபவங்களை அனுபவித்துக்கொண்டுதான்
உள்ளது என்பதை அறிய வேண்டும்.
ஒரு வீட்டில் மின்சாரம் இயக்கத்தில் இருக்கும் பொழுது
அவ்வீட்டில் உள்ள கண்ணாடி மூலம் தனது பிம்பத்தைப் பார்த்து வீட்டின் உரிமையாளர் இன்பமடைகின்றார்.
குளிர்ச்சாதனக் கருவி இயங்குவதால், வியர்வை இன்றி தனது உடலை ஜில்லென்று வைத்துக்கொண்டு
இன்பமடைகின்றார். இவ்வாறு அந்த வீட்டின் மின்சாரத்தால் பலவிதக் கருவிகளை இயக்கி அவ்வீட்டில்
அந்த உரிமையாளர் பலவிதமான இன்பமடைகின்றார்.
திடீரென மின்சாரம் துண்டிக்கப்படுகின்றது. வீடு
இருளடைகின்றது. தற்போது அவ்வீட்டின் உரிமையாலளரின் பிம்பம் அக்கணாடியில் தெரிவதில்லை.
கவலை கொள்கின்றார். குளிர்ச்சாதனக் கருவி இயங்காததால் வியர்வை அதிகரித்துத் துன்பப்படுகின்றார்.
இவ்வாறு மின்சார இயக்கம் இல்லாமையால் பலவித சங்கடங்களுக்கு ஆளாகி தளர்ந்து விடுகின்றார்.
இங்கே வீட்டின் உரிமையாளர் ஆன்மா. மின்சாரம் என்பது
மனம். கண்ணாடி என்பது உடம்பு எனக் கொண்டால், மின்சாரம் இருந்தால் இன்பமும், இல்லாவிட்டால்
துன்பமும் அவ்வீட்டுக்காரர் அடைவது நிச்சயம். அதுபோல் மனம் இயங்கினாலும், இயங்காவிட்டாலும்
இன்பத்துன்பங்களை ஆன்மா அனுபவிப்பது நிச்சயம். மின்சார இயக்கம் இன்மையால் இருள் சூழ்ந்ததால்
வீட்டு உரிமையாளரின் பிம்பம் அந்தக் கண்ணாடியில் தெரியவில்லை. அதுபோல், மனம் இயங்காததால்
இருள் சூழ்ந்துகொண்டது. எனவே ஆன்மாவின் துக்கத்தை இருளில் உள்ள உடம்பென்னும் கண்ணாடியால்
பிரதிபலிக்க முடவதில்லை. இதுதான் கோமா நிலையின் விளக்கம். எனவே இன்பத்துன்பங்களை கோமா
நிலையிலும் ஆன்மா அனுபவிக்கும் என்பதை அறிய வேண்டும். மனம் என்னும் மின்சாரம் இனபத்துன்பங்களை
அனுபவிப்பது இல்லை.
நீங்கள் தியானத்தில் உட்கார்ந்து இருகிறீர்கள், தியானத்தின் ஆழத்திற்கு
சென்றுவிட்டீர்கள். இப்பொழுது உங்கள் உடல் அப்படியே இயங்காமல் நின்றுவிடும். உங்கள்
மனம் ஆழ்ந்து இருக்கும். அச்சமயத்தில் யாராவது கூப்பிட்டால், உங்களுக்கு கேட்காது.
ஒரு வேளை கேட்கிறது என்றால், நீங்கள் தியானத்தில் ஆழ செல்லவில்லை என அர்த்தம். ஆழ்நிலை
தியானத்தின் பொழுது இடி விழுந்தாலும், பக்கத்தில் வாகனங்கள் சென்றாலும் நமக்கு சப்தங்கள்
கேட்காது. ஏனெனில் மனம் மேல் மனமாக இல்லாமல் ஆழ் மனதிற்கு சென்றுவிட்டது. எனவே அறிகிற
விடயங்களை எல்லாம் மனம்தான் செய்கிறதே தவிர ஆன்மா செய்யவில்லை என்பதை பல உதாரணங்களை
இப்படி சொல்லிக்கொண்டே செல்லலாம். ஆனால் வள்ளலார் ஐயா ஆன்மாதான் அனுபவிக்கிறது, மனம்
அனுபவிக்கவே இல்லை என்று சொல்கிறாரே!
இந்த தியான அனுபவத்திலும் மேற்சொன்ன அதே விளக்கத்தை
நாம் வைக்கின்றோம்.
எனக்கு என்ன தோன்றுகிறது என்றால்,
இந்த மனதில்தான் எல்லாமே பதிவு செய்யப்படுகிறது. ஒருவன் இறந்தவுடன் அவனது ஆழ்மனப் பதிவுகள்தான்
மேல் சென்று உங்களுக்கு அடுத்தப் பிறவியை தருகிறது. நீங்கள் உங்கள் காதலியை அடைய வில்லையா?
நீங்கள் கோடீஸ்வரர் ஆக நினைத்து ஆக வில்லையா? இவையெல்லாம் உங்களது ஆழ் மனதில் பதிவு
பெற்று, நீங்கள் இறந்தப் பிறகு மேல் சென்று, உங்களுக்கு அடுத்தப் பிறவியைத் தருகிறது.
இந்த மனம்தான் அடுத்தப் பிறவியை தந்துக்கொண்டே இருக்கிறது. அதற்காக இந்த ஆன்மாவும்
வந்து அலைந்துக்கொண்டே இருக்கிறது. அந்த மனம் எப்பொழுது முழுமையாக அழிந்துப்போகிறதோ,
அப்பொழுதுதானே உங்களுக்கு பிறவியே இல்லாமல் போகிறது. அப்போ எல்லாமே மனதில்தானே பதிவாகிறது.
மனதில் பதிவாவதால்தானே பிறவி வந்துக்கொண்டே இருக்கிறது. மறுபடியும் மறுபடியும் வள்ளல்
பெருந்தகை அது ஆன்மாவில்தான் அனுபவமாக இருக்கிறது. மனதில் அனுபவமாக இல்லை என்பதை ஒருவித
விமர்சன கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கிறேன்.
மனம் என்பது ஒருவன் உயிருடன் இருக்கும்வரைதான் செயல்படும்.
உடம்பு பிணமாகிவிட்டால் அந்த கரணங்கள் நான்கும் மனம் உட்பட அனைத்தும் காணாமல் போய்விடும்.
மனம் இல்லை எனில் பிணம். ஆன்மா தனது வீட்டைவிட்டு செல்லும்பொழுது வீட்டில் உள்ளதை எதையும்
எடுத்துச் செல்லாமல் தன்னந்தனியேதான் பயணிக்கும். ஆனால், தாம் இதுவரை இவ்வுடம்பில்
செய்த கர்மாக்களின் பதிவினை சுமந்துச் செல்லும்.
மனம் சூன்யமாகிவிடுவதால் மனத்தில் எந்தப் பதிவும் இராது. அது மேலே சென்று அடுத்தப்
பிறவிக்கு ஆதாரமாகவும் இராது. இந்த உடம்பில் செயல்பட்ட மனம் இந்த உடம்போடு சென்றுவிடும்.
ஆன்மாவோடு மனம் பயணிக்காது. மனதிற்காக ஆன்மா அலைந்துக்கொண்டு இருக்காது. மனம் அழிந்தால்தான்
பிறவி இல்லாமல் இருக்கும் என்பதும் முட்டாள் தனமான கருத்து. கோமா நிலையையிலும் ஜீவசமாதி
நிலையிலும் மனம் அழிந்துவிடுகிறது. இந்த இரு நிலையில் இருப்பவர்கள் மரணித்தப் பின்பு
பிறந்தே தீருவார்கள். மனம் நீ செத்தவுடன் சூன்யத்தில் கலந்து ஒன்றும் இல்லாமல் போய்விடும்.
கர்மாக்கள் ஆன்மாவில்தான் பதிவாகின்றது. பிறப்பு வராமல் இருக்க இறப்பு வராமல் இருக்க
வேண்டும். இறப்பவர் யாவரும் பிறந்தே தீர வேண்டும் என்பது சுத்த சன்மார்க்க விதியாகும்.
அப்டேட் அருணாசலத்தின் விமர்சனம் அறியாமையின் ஆட்டமாகும்.
சென்ற ஜென்மத்தில் ஜீவகாருண்யம் செய்யாததால், இந்த ஜென்மத்தில் நீ துன்பத்தை
அனுபவிக்கிறாய், என வள்ளலார் சொல்கிறார். நான் ஆச்சரியமாகப் பார்க்கிறேன். சென்ற ஜென்மத்தில்
நீ செய்த கர்மாவில்தானே இந்த ஜென்மத்தில் நீ வந்து சுக துக்கங்களை அனுபவிக்க முடியும்!
நான் கேட்கிறேன் – நான் இந்த இடத்தில் ஒரு ஜீவனைப் பார்த்து வெறுக்கவும் இல்லை, அந்த
ஜீவன் மீது நான் காருண்யமும் செய்யவில்லை. நான் ஜடமாக இருக்கிறேன். வாழ்க்கை முழுதும்
நான் ஜடமாக இருக்கிறேன். எனக்கு அடுத்தப் பிறவியில் துக்கம் வருமா? என்று கேட்கிறேன்.
ஆனால் கடவுள் அந்தமாதிரியான கணக்கு வழக்குகளை எனக்குத் தருவாரா? நான் ஜீவகாருண்யம்
செய்யவே இல்லை. அதற்காக நான் ஜீவர்களை எல்லாம் வாட்டி வதைக்கவும் இல்லை. எதுவுமே செய்யவில்லை.
ஒரு ஜீவன் அடிபட்டு கிடக்கிறது, நான் சும்மா இருக்கிறேன். ஆனால் ஒரு சிலர் என்னிடம்
சொன்னார்கள், ஒரு ஜீவன் அடிபட்டு கிடக்கும் பொழுது நீ சும்மா இருந்தால்கூட அது தவறான
செயல் என்று சொல்கிறார்கள். ஆனால், நான் பார்க்கிறேன், அது அந்த ஜீவனுடைய கர்மா, அந்த
கர்மாவிற்குள் நீ மூக்கை நுழைக்கிறாய், நீ சும்மா இருப்பதுதான் சரி என்று என்னுடைய
ஆன்மா விளக்கம் தருகிறது. எனவே நான் இந்தப் பிறவி முழுதும் சும்மா இருக்கிறேன். நான்
எந்தக் காருண்யமும் செய்யவில்லை, ஜீவர்களை வதைக்கவும் இல்லை. இதனால், எனக்கு எனது அடுத்தப்
பிறவியில் துக்கம் வருமா? என்ற கேள்வியை நான் இந்த இடத்தில் வைக்கிறேன்.
’அறிவு
விளங்கிய ஜீவர்களுக்கெல்லாம் ஜீவகாருண்ய ஒழுக்கமே கடவுள் வழிபாடு” என்பார் வள்ளலார்.
இவ்வொழுக்கம் இல்லாததால் நீ செய்யும் செயல்கள் அனைத்தும் தீய கர்மாகவே அமைந்துவிடும்.
ஜீவகாருண்யமின்றி நீ ஏதோ ஒரு நல்லது செய்வதாக இருந்தாலும் அது தீயதாகவே முடியும். அல்லது
எந்த கர்மாவையும் செய்யாமல் இருந்தாலும் ஜீவகாருண்யம் செய்யாமையால் நீ அடுத்தப் பிறவியில்
துக்கமே அனுபவிக்க நேரிடும்.
நீ
ஒரு ஜீவனைப்பார்த்து வெறுக்கவும் இல்லை, அந்த ஜீவன் மீது காருண்யமும் செய்யவில்லை,
நான் என் வாழ்க்கை முழுதும் ஜடமாகவே இருக்கிறேன் என்றால் உனக்கு அடுத்தப் பிறவி துக்க
பிறவிதான் வரும். ஒரு ஜீவன் அடிபட்டுக்கிடக்கிறது, அதைப்பார்த்து நீ சும்மா இல்லாமல்,
உன்னால் முடிந்த உதவிகளை செய்யலாமே! அடிபடவேண்டும் என்பது அந்த ஜீவனின் கர்மாவாக இருக்கையில்
நான் ஏன் அதன் கர்மாவில் தலையிட வேண்டும்? எனில், ஆன்ம நேய ஒருமைப்பாட்டுரிமையால் தலையிட
வேண்டும். அந்த ஜீவன் தனது கர்மாவினால் அடிபடப்போகிறது என உனக்கு இறை அருளால் முன்கூட்டியே
தெரிந்தால், அதனைத் தடுக்கவும் செய்யலாம். அதுவும் ஜீவகாருண்யம்தான். அவ்வாறு முன்கூட்டியே
உன்னால் காலத்தை கணிக்கும் சக்தி இல்லையா? பரவாயில்லை, அந்த ஜீவன் அடிபட்ட பின்பு அதாவது
அதன் கர்மா அது அடிபட்டவுடன் முடிந்துவிடுகிறது, அதன் பிறகு வரும் துயரத்தை நம்மால்
ஆன வரை குறைக்க முயலுவது ஜீவகாருண்யம். அச்சமயம் உனது அவசர வேலையின் காரணமாக அந்த அடிபட்ட
ஜீவனுக்கு உதவ மனம் இருந்தும் முடியாத சூழ்நிலையா? அந்த ஜீவனுக்காக இறைவனிடம் ப்ரார்த்தனை
செய்துக்கொள்ளாமே! இப்படி எதுவுமின்றி ஜடமாக இருந்தால் உனது அடுத்தப் பிறவி துக்கமான
பிறவிதான் வாய்க்கும் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை.
சென்ற பிறவியில் ஜீவகாருண்யம் இன்மையால், இந்தப்பிறப்பில் கடவுளின்
ஆணையால் துன்பப்படும் ஒரு ஜீவனுக்கு உதவிச் செய்து அத்துன்பத்தை நீக்குவது சரியா? அது
இறை ஆணையை மீறும் செயலல்லவா? என்றால், அத்துன்பத்தை நீக்குவது சரியே. இறை ஆணையை மீறுவதாக
கருதலாகாது என்கிறார் வள்ளலார். அப்படியென்றால், நான் ஒரு திருடனுக்கு அடைக்கலம் கொடுப்பது
சரியா? பாவம் அவன் ஏதோ ஒரு எண்ணத்தில் திருடிவிட்டான் என்று நான் அடைக்கலம் கொடுத்து
ஜீவகாருண்யம் செய்வது சரியா? ஒரு கொலைகாரனுக்கு உணவு கொடுக்கிறேன் என்றால் அது சரியா?
அல்லது நான் சும்மா இருத்தல் சரியா? சொல்லுங்கள். நான் ஒன்று கேட்கிறேன், இப்படி நான்
எல்லா ஜீவராசிகளின் துன்பங்களையும் நீக்கிக்கொண்டே இருந்தால் அந்த ஜீவராசிகளின் கர்மா
எப்படி கழியும்? என்ற கேள்வியையும் இவ்விடத்தே நான் முன்வைக்கிறேன்.
ஒரு திருடனுக்கு அடைக்கலம் கொடுப்பது ஜீவகாருண்யமா?
எனில், அவன் செய்த கர்மாவால் அவனிடம் தனது பொருளை இழந்தவன் பாதிக்கப்பட்டிருப்பதை உன்னால்
எப்படி மறக்க முடிகிறது. திருடனுக்கு அடைக்கலம் கொடுப்பது தவறு என்று சிறுபிள்ளைகளுக்கே
தெரியும்போது உனக்கு எப்படி இவ்வாறெல்லாம் கேள்வி கேட்க முடிகின்றது? அவ்வாறு அடைக்கலம்
கொடுத்தால் காவல்துறையினரால் நீயும் அல்லவா சிறை செல்ல நேரிடும். நீ முதலில் சட்டம்
அறிந்துக்கொள்ள வேண்டும். பிறகு வள்ளாலார் எழுதிய “மனுமுறை கண்ட வாசகம்” என்னும் நூலில்
உள்ள ‘என்ன பாவம் செய்தேனோ’ என அவர் பாடிய பாவங்களின் வகைகளை தெரிந்துக்கொள்ள வேண்டும்.
ஒரு கொலைகாரனுக்கு உணவு கொடுக்கலாமா? எனில், பிற
ஜீவன்களை கொலை செய்து அப்பிணத்தை உண்டு கொழுத்த கொலை காரர்களுக்கெலாம் வள்ளலார் தனது
தருமச்சாலையில் தினமும் உணவு வழங்கிக்கொண்டுதான் இருக்கின்றார். அக்கொலை காரர்களுக்கெல்லாம்
உணவு கொடுத்தப் பிறகு அவர்களுக்கு ஜீவகாருண்யம் பயிற்றுவிக்க வேண்டும் என்கின்றது சுத்த
சன்மார்க்கம். ஒரு மனிதன் சக மனிதனை கொலை செய்கிறான், அந்த கொலைகாரனுக்கு உணவு கொடுக்கலாமா?
எனில், அவனுக்கு அரசாங்கம் ஜீவகாருண்ய நியதிப்படி சிறையில் உணவு கொடுத்துக் கொண்டுதானே
இருக்கின்றது. மனிதக் கொலை செய்த ஒருவன் தனது பசியை திருட்டுத் தனமாகத் தின்று தீர்த்துக்கொள்வான்.
அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையும் இல்லாது உன்னிடம் வந்தால், அவன் கொலைகாரன் எனத் தெரிந்துவிட்டப்
பிறகு, முதலில் காவல் துறைக்கு தகவல் சொல்லிவிட்டு அதன் பிறகு அவன் பசியை ஆற்றுவதில்
தவறில்லை. காவல் துறைக்கு தகவல் தெரிவிக்காமல், அவனை சட்டத்தின் பிடியிலிருந்து காப்பாற்றும்
நோக்கில் பசியாற்றுவித்தால் அது ஜீவகாருண்யம் ஆகாது. தண்டனைக்குறிய குற்றம்.
இவ்வாறு ஜீவகாருண்யத்தால் எல்லா ஜீவராசிகளின் துன்பங்களை
நீக்கினால், அந்த ஜீவராசிகளின் கர்மா எவ்வாறு நீங்கும்? எனில், உனது கண்ணிற்கு முன்
எதிபடும் ஜீவராசிகளின் துன்பங்களை ஜீவகாருண்யத்தால் முடிந்தவரை நீக்க முயற்சி செய்ய
வேண்டும். பகவான் இரமணருக்கு தனது கர்மாவால் புற்று நோய் வந்தது. அந்த புற்று நோயை
ஒரு மருத்துவர் வந்து நீக்கினார். உன்னைப்போன்று அவர் கேள்வி கேட்டுக்கொண்டு, இரமணர்
தனது கர்மாவை அனுபவிக்கட்டும். அது இறைவன் அவருக்கு அளித்த தண்டனை என்று இருந்துவிட்டால்,
இரமணரின் புற்று நோயை நீக்க மறுத்திருந்தால், இரமணரின் நிலை சீக்கிரமே முடிந்திருக்கும்.
இப்படி அந்த மருத்துவர் இரமணரின் புற்று நோயை நீக்கியதால், இரமணரின் கர்மா முடிந்ததா?
அல்லது தொடர்கின்றதா? எனில் முடிந்தது என்றே கொள்ள வேண்டும். ஏனெனில் கர்மாபடி புற்று
நோய் வந்ததை யாராலும் தடுக்க முடியவில்லை. வந்துவிட்டது. அதை அவர் அனுபவித்துவிட்டார்.
அத்துடன் அவர் கர்மா முடிவடைந்துவிட்டது. மேலும் அந்தக்கர்மாவை நீட்டிக்காமல் தனது
மனித முயற்சியால் தடுத்துக்கொள்வதுதானே அறிவுடமை. அதைத்தான் இரமணரும் அவருக்கு ஜீவகாருண்யம்
செய்த அவரது மருத்துவரும் செய்தனர். இங்கே இரமணரின் கர்மாவும் முடிந்தது. இரமணரால்
மருத்துவரின் ஜீவகாருண்யமும் விளங்கியது.
அதனால் ஜீவகாருண்ய செய்கையால் நாம் எந்த ஒரு ஜீவர்களின் கர்மாவிலும்
தலையிடுவதில்லை என்று புரிந்துக்கொள்ள வேண்டும்.
ஜீவகாருண்யம் இன்மையால், கடின சித்தர்கள் எல்லாம், பல இழிந்தப் பிறவிகளை
எடுக்கின்றனர். புல்லொழுக்கங்களே உலகில் மிகுந்து காணப்படுகிறது, என்கிறார் வள்ளலார்.
அப்போ நான் பார்க்கிறேன், இந்த மரம் செடி கொடிகளலெல்லாம் சென்ற பிறவியில் ஜீவகாருண்யம்
செய்யாமையால் இத்தேகத்தை எடுத்தனவா? காட்டில் உள்ள புலி சிங்கம் போன்றவைகள் எல்லாம்
ஜீவகாருண்யம் செய்யாததால் இவ்வாறு காட்டு மிருகங்களாக பிறந்திருக்கின்றனவா? என்று யோசித்தால்,
கர்மாவினால்தானே நாம் அந்த கீழ் பிறவிக்குப் போவோம். ஜீவகாருண்யம் இன்மையால் நாம் அந்த
கீழ் பிறவிக்குப் போவோமோ? என்பது எனது கேள்வி.
இக்கேள்விக்கு
முன்பே பதில் அளித்தாயிற்று. தீய கர்மா என்பது ஜீவகாருண்யம் இன்மையால்தான் வருகிறது.
ஜீவகாருண்யம் இருந்திருந்தால் நல்ல கர்மாவாக இருந்திருக்கும் அல்லவா? மேலும், நான்
எந்த கர்மாவினையும் செய்ய வில்லை, சும்மா இருக்கின்றேன் என்றாலும் ஜீவகாருண்யம் இன்மையால்
கீழ் பிறவிக்குப் போவது உறுதி. கர்மா என்றால் செயல். நுணுக்கமாகப் பார்த்தால் செயல்
இல்லாமல் எந்த ஒரு ஜீவனும் சும்மா இருப்பதாக சொல்லிக்கொள்ள முடியாது. நடக்காமல் இருக்க
முடியாது, தூங்காமல் இருக்க முடியாது, மூச்சு விடாமல் இருக்க முடியாது, மூச்சடக்கி
ஜீவசமாதிக் கொண்டாலும் அங்கே உனது உடலில் ஆன்மா இயங்க்கிக்கொண்டுதான் இருக்கும், உண்ணாமல் இருக்க முடியாது, உண்ணாமல் இருந்தாலும் உனது உடலுக்குள்ளே
உள்ள உறுப்புகள் இயங்கிக்கொண்டுதான் இருக்கும், பேசாமல் இருக்க முடியாது, காணாமல் இருக்க
முடியாது, எண்ணாமல் / நினைக்காமல் இருக்க முடியாது, மல ஜலம் கழிக்காமல் இருக்க முடியாது,
இப்படி குறைந்த பட்சம் இம்மண்ணில் பிறந்த ஜீவன்கள் எல்லாம் ஏதேனும் ஒரு செயலை தான்
இறக்கும்வரை செய்துக்கொண்டேதான் இருக்க வேண்டும். அந்த குறைந்தபட்ச செயல்களால் நாம்
ஒவ்வொருவரும் பல நுண்ணுயிர்களை நமக்குத் தெரியாமலேயே கொலை செய்துக்கொண்டு இருப்பது
உண்மை. தெரியாமல் நாம் செய்கின்ற அந்த தீய கர்மாக்களை தீர்க்கத்தான் ஜீவகாருண்யம் நமக்கு
உதவுகின்றது. நான் இருவினையும் செய்யாமல் சும்மா இருந்துவிடுகின்றேன், என்னை விட்டுவிடுங்கள்
என்று சொன்னால், நீ உனக்கே தெரியாமல் நீ உயிர் வாழ்வதற்காக நீ தெரியாமல் செய்த கொலைக்கான
கர்மா எந்தக் கணக்கில் வரும்? அது உனது அடுத்தப் பிறப்பில் கீழ் பிறவியைத்தான் கொடுக்கும்.
கிடைப்பதற்கு அரிய மனித தேகத்தைப் பெற்றததனால், நீ பிறந்த இந்த பூமிக்கு உன்னால் எந்த
பிரயோஜனமும் இல்லை, உனக்கும் எந்த பிரயஜோனமும் இல்லை, அதற்கு தண்டமாக அடுத்தப் பிறவியில்
உனக்கு கீழ் நிலை பிறப்புதான் அந்த இயற்கை கொடுக்கும்.
ஊழ்வினையால் சிறிதும் சுதந்தரம் இல்லாத மரம் புல் முதலிய தாவரங்கள்…
என்று வள்ளலார் கூறுவதை நான் பார்க்கிறேன்… மரம் புல் முதலியன சுதந்தரம் இன்றி இருக்கின்றனவா?
நாம் தான் சுதந்தரமாக இருக்கிறோமா? அல்லது மற்ற விலங்கினங்கள்தான் சுதந்தரமாக இருக்கின்றனவா?
நான் நினைக்கிறேன், நடந்து போவதும் நகர்வதுவும் சுதந்தரமா? நின்று கொண்டு ஒரே இடத்தில்
இருக்கும் தாவரங்களுக்கு சுதந்தரம் இன்மையா? எனக்குப் புரியவில்லை. என்னைப் பொருத்த
மட்டும், இந்த மரங்களும், புல்லும், செடியும் இலைகளும் மிகவும் சுதந்தரமாக இருக்கின்றன
என்றுதான் எனக்குப் புரிகிறது.
அப்டேட்
அருணாச்சலத்தின் மேலும் ஒரு விளையாட்டுத் தனமான கேள்வியினை உளறி இருக்கின்றார். ஒர்
அறிவே
புல்லும் மரமும் ஓர் அறிவினவே
நந்தும் முரளும் ஈர் அறிவினவே
சிதலும் எறும்பும் மூ
அறிவினவே
மாவும் மாக்களும் ஐ அறிவினவே
மக்கள் தாமே ஆறு அறிவு
உயிரே.
ஒன்றறிவு அதுவே, உற்று
அறிவதுவே
இரண்டறிவு அதுவே, அதனொடு
நாக்கே
மூன்றறிவு அதுவே, அவற்றொடு
மூக்கே
நான்கறிவு அதுவே, அவற்றொடு
கண்ணே
ஐந்தறிவு அதுவே, அவற்றொடு
செவியே
ஆறறிவு அதுவே, அவற்றொடு
மனனே
நேரிதின் உணர்ந்தோர் நெறிப்
படுத்தினரே.
என்று ஆறு அறிவினைப் பற்றி
சொல்வது தொல்காப்பியம்.
உற்றறிவு ஐந்தும் உணர்ந்தறிவு
ஆறு ஏழும்
கற்றறிவு எட்டும் கலந்தறிவு
ஒன்பதும்
பற்றிய பத்தும் பலவகை
நாழிகை
அற்ற தறியாது அழிகின்ற
வாறே – 741
என்று பத்து அறிவினைப்
பற்றி சொல்வது திருமந்திரம்.
இவ்வாறு தொடு அறிவு ஒன்றே
தாவர வகைகளுக்கு உண்டு என்பது பொய். இறைவன் அனைத்து ஜீவிகளுக்கும் அனைத்து அறிவும்
கொடுத்துள்ளான். ஆனால், அந்த அறிவின் செயல்பாடுகளை இறைவன் அவற்றிற்கு கொடுக்கவில்லை.
அங்கேதான் இறைவன் அவற்றின் சுதந்தரத்தை தடுக்கின்றான். ஆகையால் தாவரங்களுக்கு சிறிதும்
அறிவு சுதந்தரம் இல்லை என்பதும் பொய். தாவர ஆன்மாக்கள் தொடு உணர்வை மட்டுமே அனுபவிக்கின்றன
என்பதும் பொய். தனக்கு பசி எடுத்தால், தானாக உணவைத் தேடும் சுதந்தரம் கிடையாது. ஒரே
வெய்யிலாக இருக்கிறதே, நிழலில் சென்று இளைப்பாரலாம் எனில் அதற்கும் சுதந்தரம் இல்லை.
தன்னை ஒருவன் வெட்ட வருகின்றானே, அவனிடமிருந்து ஓடி தப்பித்துக்கொள்ள கூக்குரலிட்டு
மற்றவர்களின் துணையை கேட்கலாம் என்றால் அதற்கெல்லாம் சுதந்தரம் இல்லை. தன்னை வெட்டியவனுக்கு
எதிராக சக தாவரங்கள் நீதிமன்றம் சென்று வழக்காட சுதந்தரம் இல்லை. கடும் மழை பொழிகிறதே,
புயல் காற்று வீசுகிறதே, இடி இடிக்கின்றதே, இன்னும் சற்று நேரம் இம்மழையில் இருந்தால்
நான் சாய்க்கப்படுவேனே! இதோ ஒரு உயரமான கட்டடம் எனது அருகில்தான் இருக்கிறது, அங்கேச்
சென்று தப்பிக்கலாம் என்றால் அதற்கும் சுதந்தரம் இல்லை. தன்னிடம் கூடு கட்டி வாழும்
பறவைகளிடம் மாத வாடகையாக மாதம் அரை லிட்டர் தண்ணீர் கேட்டுப் பெறவும் சுதந்தரம் இல்லை.
நானே எனக்கு உணவு இல்லாமல் கஷ்டப்படும்போது காட்டு விலங்குகளும் நாட்டு விலங்குகளும்
மனிதர்களும் என்னை உணவாகக் கொள்கிறார்களே? இது என்ன நியாயம் என யாரிடமும் நீதி கேட்கவும்
சுதந்தரம் இல்லை. இவ்வாறு தாவரங்கள் தனது பசி, வலி, இனப்பெருக்க இன்பம், மற்ற இன்பத் துன்பங்களை அறிகின்றன. தன்னைச் சுற்றி
என்ன நடக்கின்றது என்பதனை உணர்ந்தே இருக்கின்றன. எண்ணற்ற இத்தாவர வகைகளில் சில தாவரவகைகள்
மட்டும் சென்ற பிறவியில் மனித பிறவியில் இருந்து, ஜீவகாருண்யம் செய்யாமையால் மீண்டும்
ஆரம்ப நிலைக்கே வந்து சிறிதும் சுதந்தரமற்று துன்பத்தையே அனுபவிக்கின்றன. இதனையே ஊழ்வினையால்
சிறிதும் சுதந்தரம் இல்லாத மரம், புல் என்கின்றார் வள்ளலார்.
தாவர ஜீவன்கள் தவிர மனிதன்
உட்பட மற்ற ஜீவன்கள் அனைத்தும் சிறிதுக்கும் மேற்பட்ட சுதந்தரத்தை பெற்றே இருக்கின்றன,
இருக்கிறோம். அப்டேட் அருணாச்சலம் மற்றும்
அவரது உளறல் பேச்சை உண்மை என நம்புபவர்கள் அனைவரும் தனது அடுத்தப் பிறவியில் தாவரமாகப்
பிறந்து அவர் சொல்லும் மிகவும் அதிக சுதந்தரத்தை அனுபவிக்க வேண்டும் என உண்மையிலேயே
ப்ராத்தனை செய்கின்றேன்.
மற்ற ஜீவன்கள் தவிர மனித உயிரினங்களுக்கு ஆகாமிய முயற்சி ஆகாரமும் வேண்டுவது
அவசியம். சென்ற பிறவியில் நான் என்ன கர்மா செய்திருக்கிறோனோ அதன்படிதான் இந்த ஜென்மத்தில்
எனக்கு ஆகாரம் கிடைக்கும். ஒரு புலி, ஒரு சிங்கம் மற்றும் ஒவ்வொரு ஜீவனும் சென்ற பிறவியில்
என்ன செய்தனவோ அதற்குத் தக்கவாறே இந்த ஜென்மத்தில் ஆகாரம் கிடைக்கும். ஆனால் மனிதன்
மட்டும் அந்த விதிப்படி அல்லாது இந்த ஜென்மத்திலும் தானாக உழைத்து ஆகாமிய ஆகாரத்தையும்
அவன் சேமிக்க வேண்டும். ஏனெனில் அவன் நிறைய சாப்பிட்டு ரொம்ப தெம்போடு இருக்கனும் என்று
வள்ளல் பெருந்தகை சொல்கிறார். இதற்கான விமர்சனத்தை நீங்களே பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்.
பிரார்த்த
ஆகாரம் என்றால், பழ வினையால் தனது கர்மாவின் பலனாக ஜீவிகளுக்கு இப்பிறப்பில் கிடைக்கக்
கூடிய ஊழ்நியதி உணவு ஆகும். மனித ஜீவியைத் தவிர மற்ற ஜீவராசிகளுக்கு ப்ரார்த்த ஆகாரம்
மட்டுமே கிடைக்கும்.
ஆகாமிய
ஆகாரம் என்றால், இந்தப் பிறப்பில் தனது முயற்சியாலும் அறிவாலும் சுதந்தரத்தாலும் சம்பாதிக்கின்ற
உணவு ஆகும். மனித ஜீவிகள் பிரார்த்த ஆகாரத்தோடு இந்த ஆகாமிய ஆகாரத்தையும் புசிக்க வேண்டும்.
ஆகாமிய ஆகாரம் மனிதனுக்கு அவசியம் வேண்டும். அதாவது மனிதன் வேலை செய்து ஊதியம் ஈட்டி
அதைக் கொண்டு புசித்துத் தனது தேகத்தை வலுவுள்ளதாகச் செய்து கொண்டு, சன்மார்க்க சாதனத்தை
பயில வேண்டும்.
இதனையே
பாரதி, “உழவுக்கும் தொழிலுக்கும் வந்தனை செய்வோம், வீணில் உண்டு களித்திருப்போரை நிந்தனை
செய்வோம்” என்றார். உழவு அல்லது தொழில் செய்து புசிப்போர்கள் ஆகாமியர்கள். இவை எதுவுமின்றி
தனது ப்ரார்த்தத்தால் உணவு கிடைத்து விடுகின்றது, பிறகு ஏன் நமக்கு உழவும் தொழிலும்
என இருப்பவர்கள் வீணில் உண்டு களிப்போர்கள் என சாடுகின்றார் பாரதியார். இவர்களை ப்ரார்த்தர்கள்
எனலாம். பிச்சைகாரர்கள், சில சாமியார்கள், அனைத்து மதம் இனத்துள் இப்படிப்பட்ட ப்ரார்த்தர்கள்
சிலர் உலகெங்கும் உள்ளனர்.
இதற்கான
விமர்சனமாக நான் சொல்வது என்னவெனில், அப்டேட் அருணாச்சலம் மீண்டும் ஆகாமியராக ஆகவேண்டும்,
புதியதாய் சன்மார்க்கம் பயில வேண்டும் என்பதே.
மாமிச ஆகாரம் புலி முதலிய துஷ்ட விலங்குகளுக்கு கடவுள் நியதிப்படி வந்த
ஆகாரம் அல்லவா? எனில், அது அவ்வுயிர்களுக்கு சிருஷ்ட்டிக்கப்பட்ட நியதி ஆகாரம் அல்ல.
பரம்பரை பழக்கத்தால் வந்த ஆகாரம் என்று அறிய வேண்டும் என்கிற வள்ளலார் வார்த்தைகளை
நான் ரொம்ப ஆச்சரியப்பட்டு பார்க்கிறேன். மேலும் அவைகள் அசுத்த ஆகாரம் சாப்பிடுவதை
நிவர்த்தி செய்வித்து சத்துவ ஆகாரங்களை புசிக்கும்படி செய்ய வேண்டும். அது மனிதனின்
கடமை என்று சொல்கிறார். அப்படி என்றால் மனிதர்களாகிய நாம் நின்றுக்கொண்டு புலி சிங்கங்களையெல்லாம்
வைத்துக்கொண்டு அவைகளுக்கு மனிதர்கள்தான் சோறூட்டனும், அப்படி சோறூட்டாததனால்தான் அவைகள்
பழக்கத்தால் மாமிச உணவை தின்னுக்கிட்டு திரிகிறது என வள்ளலார் சொல்கிறார்.
நம்ம உட்கார்ந்துக்கொண்டு பார்த்துக்கொண்டிருக்க முடியுமா? இந்த உலகத்துல
எல்லா ஜீவராசிகளிடமும் பிறந்தது முதல், நீ இதை சாப்பிடக்கூடாது, இதைத்தான் சாப்பிடனும்
என்று நாம் சாம்பாரையும் காய் வகைகளையும் ஊட்டிக்கொண்டிருக்க முடியுமா? இது கடவுளுடைய
தொழில் அல்லவா? கடவுள்தானே படைக்கும் பொழுதே மாமிசம் சாப்பிடுகிற ஜீவர்களாகப் படைத்தார்.
அப்டேட்
அருணாச்சலம் இதுவரை உளறிய கேள்வி போல் அல்லாமல் இந்தக் கேள்வி மட்டுந்தான் சத்விசாரத்திற்கு
எடுத்துக்கொள்ளக்கூடிய ஒரு சிறப்பான கேள்வியாக நான் பார்க்கின்றேன். இதற்காக அவருக்கு
எனது பாராட்டுதலை தெரிவித்துக்கொண்டு தொடர்கின்றேன்.
மாமிச
ஆகாரம் புலி முதலாகிய துட்ட மிருகங்களுக்கு கடவுளால் நியமிக்கப்பட்ட நியதி ஆகாரமா?
எனில், துட்ட மிருகங்களுக்கு மாமிச ஆகாரம் நியதி ஆகாரமல்ல என்கின்றார் வள்ளலார். நான்
என்ன சொல்கின்றேன் என்றால் காட்டில் வாழும் அந்த துட்ட மிருகங்களோடு சில மனிதக் கூட்டங்களையும்
சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்கின்றேன். எப்படி எனில் நாட்டில் வாழும் துட்ட மனிதர்கள்
என்றும் வரையறுத்துக் கொள்ளுதல் வேண்டும். அப்படியா?! ஆமாம்… மாமிசம் உண்ணும் துட்ட
மனிதர்களுக்கும் சேர்த்துதான் இந்த பதில்…
காட்டிலும்
சரி, நாட்டிலும் சரி… சில மிருகங்களும் சில மனிதர்களும் சத்துவ ஆகாரங்கள் (தாவர உணவு
வகைகள்) மட்டுமே புசிப்பது எப்படி? காட்டில் வாழும் யானை, குதிரை, வரிக்குதிரை, மான்,
ஒட்டக சிவிங்கி, ஒட்டகம், குரங்கு, அனில், முயல், ஆடு, மாடு, பன்றி போன்ற விலங்குகள்
மாமிச ஆகாரம் புசிக்காதது ஏன்? இதற்கு விடை கண்டுவிட்டால் துட்ட மிருகங்கள் ஏன் மாமிச
உணவை உண்கின்றன? என்ற பதில் கிடைத்துவிடும்.
இறைவன்
சில மிருகங்களுக்கு மட்டும் சத்துவ உணவையும், சில மிருகங்களுக்கு மட்டும் துட்ட உணவையும்
புசிக்குமாறு இவ்வுலகில் படைக்க வில்லை. பின் எப்படி புசிப்பதில் முரண்பாடுகள் சாத்தியமாயிற்று!
அனைத்திற்கும் வழக்கம்தான் காரணம். தாய் மிருகமானது என்ன உணவை அதன் குட்டிகளுக்கு ஊட்டி
வளர்க்கின்றதோ அவ்வுணவே அம்மிருகங்களின் உணவாக பரம்பரை வழக்கமாக வந்துவிடுகின்றது.
இப்படித்தான் சைவ மிருகங்கள் ஆனாலும் அசைவ மிருகங்கள் ஆனாலும் தங்கள் உணவை பழக்கிக்
கொள்கின்றன.
ஒருவன்
தனது வீட்டில் நாய், பூனை இவை இரண்டையும் வளர்க்கின்றான். (வளர்ப்பவன் சத்துவ ஆகாரம்
மட்டுமே உண்பவன் என வைத்துக்கொள்வோம்) அந்த நாய்க்கும் பூனைக்கும் அடிநாள் துவங்கி
தாவர உணவை மட்டுமே புசிக்கக் கொடுத்தும், அவைகள் வேறு இடத்திற்கு சென்று அசுத்த உணவுகளை
புசிக்காமல் காவல் செய்தும் வளர்க்க, அவைகளும் அவ்வழக்கத்தை வருவித்துக்கொண்டு சுத்த
மிருகங்களாக வளர்ந்து வருவதை பார்க்கின்றோம். நாயும் பூனையும் இயற்கையிலேயே ஒன்றை ஒன்று
எதிர்க்கும் குண முடையவை. அப்படிப்பட்ட மிருகங்களும் அவ்வீட்டில் ஒன்றாய் நேசத்துடன்
வளர்வதையும் நாம் காணலாம். அதே நாயையும் பூனையையும் நாம் துட்ட உணவைக் கொடுத்தும் வளர்க்கலாம்.
எல்லாமே வழக்கம்தான்.
அவ்வாறு
’புலி, சிங்கம் போன்ற துட்ட வர்க்கங்களையும்
மேல் நின்று சுத்த ஆகாரத்தில் பழக்குவார் இல்லாமையால் அவைகள் அசுத்த ஆகாராத்தையே பழக்கத்தால்
புசிக்கின்றன’ என்கின்றார் வள்ளலார்.
வள்ளலார்
சொல்வது இப்படி இருக்க, காட்டு மிருகங்களின் உணவு பழக்கத்தை மாற்றுவது மனிதனின் கடமை
என வள்ளலார் சொல்வதாக கதறுகின்றார் அப்டேட் அருணாச்சலம். மனிதர்களாகிய நாம் காட்டு
விலங்குகளிடம் சென்று நேருக்கு நேர் நிற்க முடியுமா? அந்த அறிவு கூடவா அப்டேட் அருணாச்சலத்திற்கு
கிடையாது. சிங்கம், புலிகளுக்கெல்லாம் மனிதனானவன் சோறூட்டி வளர்க்க வேண்டும் என வள்ளலார்
சொல்வதாக கதறுவது அறிவீனம், திமிரும் கூட. உன்னை அவ்வாறு பழக்கச் சொன்னாரா வள்ளலார்.
அல்லது மக்களைப் பார்த்து, காட்டுக்குச் சென்று ஜீவகாருண்ய ஒழுக்கங்களை துட்ட மிருகங்களுக்கு
பழக்குங்கள் என்று போதித்தாரா? ஜீவகாருண்ய ஒழுக்கத்தை நாட்டில் உள்ள துட்ட மனிதர்களே
கேட்கவில்லை. “பழக்குவார் யாரும் இல்லை’ என்று தன்னையும் சேர்த்துதான் சொல்கின்றார்
வள்ளலார். அதை கவனிக்காமல் காட்டுத்தனமாக கத்தினால் எப்படி… அப்டேட் அருணாச்சலம்?!
மாமிசம்
சாப்பிடும் ஜீவர்களை நாட்டிலும் சரி, காட்டிலும் சரி, இறைவன் படைக்கவில்லை. ஒரு ஜீவனைக்
கொன்று இன்னொரு ஜீவனுக்கு உணவாக அளிப்பது இறையருளுக்கு சிறிதும் ஒவ்வாத காரியம். சில
துட்ட காட்டு மிருகங்களின் பழக்கத்தாலும், சில துட்ட நாட்டு மனிதர்களின் பழக்கத்தாலும்
இறைவனின் அருளுக்கு கெட்டப் பெயரை ஏற்படுத்த முனைவது மஹா பாவச்செயலாகும். உனது இந்தக்
கேள்வியை நான் பாராட்டினாலும், இந்தக் கேள்விக்கு நீ அளித்த பதிலுக்காக உன்னை வன்மையாக
கண்டிக்கின்றேன்.
ஒருவரின் தேவைகளை இன்னொருவர் கொடுத்தருளும் பொழுது, அதனைப் பெற்றவர்
மகிழ்ந்து இன்பம் காணும் பொழுது, அவ்வின்பமே கடவுள் இன்பம் என்றறிய வேண்டும் என்கிறார்
வள்ளலார். இன்பம் துன்பம் இவைகளைத் தாண்டிச் செல்வதுதானே ஆன்மீகத்தின் உச்சம் என்று
நாம் பல சித்தர்கள் வழியாகப் பார்த்திருக்கிறோம். ஆனால் இங்கே வந்து ஒருவருக்கு இன்பத்தைக்
கொடுத்து நீயும் இன்பமடை என்று சொல்கிறார்.
பல
சித்தர், பல சித்தர் என்று சித்தர்கள் மேல் பழிபோட்டு தப்பிக்காதே அப்டேட் அருணாச்சலம்.
வள்ளலார் சொல்வது ஜீவகாருண்யத்தால் வரும் இன்பம், சித்தர்கள் சொல்வது கர்மாவால் வரும்
இன்பம், துன்பம் ஆகும். கர்மாவை செய்யாமல் விட்டுவிடலாம். ஆனால் ஜீவகாருண்யம் செய்தே
ஆகவேண்டும் என்பது சுத்த சன்மார்க்கப் பாதையாகும். இதனை முன்னமே விளக்கியிருக்கிறேன்.
கர்மாவின் இன்பத் துன்பம் என்ன என்பதை “என்ன பாவம் செய்தேனோ?” என்ற மனுமுறை கண்ட வாசகம்
என்னும் நூலைப் படித்தால் தெரிய வரும்.
ஜீவகாருண்யமே மோட்ச வீட்டின் திறவுகோல் என்ற வார்த்தையை விட ஜீவகாருண்யமே
கடவுள் வழிபாடு என்ற வார்த்தை எனக்கு ரொம்ப பிடித்திருக்கிறது. ஏனென்றால் கோயிலுக்குச்
சென்று சிலை வழிபாடு செய்வதைவிட ஒவ்வொரு ஜீவனுக்கும் சாப்பாடு போட்டு சாப்பாடு போட்டு
ஒவ்வொரு ஜீவன் மீதும் உருக்கம் கொள்கிற அந்த உருக்கமே கடவுள் வழிபாடு என்கிற அந்த வார்த்தை
மிகவும் அற்புதமாக இருக்கிறது.
மீண்டும்
திமிராக ஜீவகாருண்யத்தை விமர்சனம் செய்வது கண்டிக்கத்தக்கது. திருவண்ணாமலையில் ஜீவகாருண்ய
ஞானிகளால் நமக்கு சாப்பாடு கிடைத்துவிடும் என்றுதானே, அங்குச் சென்று வேடம் போட்டுக்கொண்டு
உண்டு கொழுக்கின்றாய். உனக்கு அங்கு சாப்பாடு மட்டும் கிடைக்கவில்லை என்றால் நீ அங்கிருக்கப்
போவதில்லை. உனக்கே சாப்பாட்டு மேல் அவ்வளவு திமிரா? உனக்கு காலம் பதில் சொல்லும்.
நான் கேட்கிறேன், இந்த உலகத்திலுள்ள அத்தனைபேரும் ஜீவகாருண்யம் செய்யத்
தொடங்கினால், எல்லாருமே நான் அன்னதானம் செய்கிறேன், எல்லோருமே நான் பசியை நீக்குகிறேன்
எனக் கிளம்பினால் அது நடக்கிற காரியமா? எல்லோருமே ஜீவகாருண்யம் செய்து மோட்சத்திற்கு
போகனும்னா… நான் கேட்கிறேன், கடைசி மனிதனாக இந்த பூமியில் நான் நிற்கிறேன், வேறு யாருமே
கிடையாது… நான் யாருக்கு ஜீவகாருண்யம் செய்வேன்? ஜீவகாருண்யம் செய்யவில்லை என்றால்
எனக்கு மோட்சம் கிடைக்காதே! தனி ஆளாக இந்த பூமியில் நிற்கிறேனே! நான் எப்படி மோட்சத்திற்கு
போவேன். ஜீவகாருண்யத்தை கொடுப்பதற்கு வேறு யாருமே இல்லையே! யாராவது வாங்க… எனது ஜீவகாருண்யத்தை
வாங்குங்கள். வாங்குவதற்கு ஆளே இல்லாமல் நான் தனி ஆளாக நிற்கிறேன். நான் மோட்சத்திற்கு
செல்ல முடியாதா?
எல்லோருமே
ஜீவகாருண்யம் செய்ய முடியாது. முக்கியமாக உன்னால் செய்ய முடியாது. நன்மையும் தீமையும்
அடங்கியதுதான் உலகம். ஜீவகாருண்யம் இன்மையால் இவ்வுலகில் தீமையானது நன்மையைவிட அதிகம்
இருப்பதுதான் வள்ளலாரின் கவலை. தீமையைவிட நன்மைகள் அதிகமாக இவ்வுலகில் நடைபெற வேண்டுமானால்
ஜீவகாருண்யமின்றி அது நடக்க வாய்ப்பே இல்லை. கடைசி மனிதனாக இப்பூமியில் நீ இருந்தால்,
உனக்கு ஜீவகாருண்யம் செய்ய உனக்கருகில் புல் பூண்டாவது இருக்கும். அதற்குச் செய். மனமிருந்தால்
மார்க்கம் உண்டு. திமிர் இருந்தால் என்ன செய்வது…?
ஜீவகாருண்யமுள்ள சமுசாரிகளுக்கு எப்படிப்பட்ட ஆபத்துகளும் அஜாக்கிரதையினாலும்
ஊழ்வகையினாலும் சத்தியாமாக வராது என்கிறார் வள்ளலார். அப்படியென்றால் நான் எந்தத் தவறு
வேண்டுமானாலும் நான் இந்த ஜென்மத்தில் செய்துவிட்டு, ஜீவகாருண்யமும் செய்துவிட்டு அடுத்த
பிறவிக்கு நான் செல்கிறேன் என்றால் எனக்கு அடுத்த பிறவியில் துன்பம் நேரிடாதா? தீய
கர்மாவெல்லாம் எந்த கணக்கு வழக்கில் போகும். கர்மா என்பதே போய்விடுமா? ஜீவகாருண்யம்
மட்டும் இருந்தால் எனக்கு ஊழ்வினையே எனக்கு வந்து சேராதா?
ஜீவகாருண்ய ஞானிகள் ஏன் தவறு செய்ய வேண்டும்? தெரிந்து
தவறு செய்பவர்கள் ஜீவகாருண்யம் செய்தாலும் அது பாவகாருண்யமாகவே போகும். ஜீவகாருண்யம்
மட்டும் இருந்தால் ஊழ்வினை என்பது அறுந்துவிடும். இறை அருளால் சுத்த தேகம், பிரணவ தேகம்,
ஞான தேகம் கிடைத்துவிடும். ஐந்தொழிலையும் அவன் செய்வான். செத்தாரை எழுப்புவான், இறவா
தேகம் கிடைக்கும், இன்னும் பல அற்புதங்கள் ஞான தேகத்திற்கு உண்டு. அதனை திருவருட்பா
படித்து தெரிந்துக்கொள்ளவும்.
ஜீவகாருண்ய ஒழுக்கத்தோடு அடுத்த ஜீவர்களின் பசி தீர்ப்பவர்களே புண்ணியர்கள்,
யோகிகள், ஞானிகள், கடவுளை கண்டவர்கள் என்று அறிய வேண்டும் என வள்ளலார் சொல்கிறார்.
புண்ணியம் என்பதனையும் பாவம் என்பதனையும் விட்டுவிட்டு வருவதுதானே ஆன்மீகத்தின் உச்சம்.
மீண்டும் மீண்டும் இதே கேள்வி. சுத்த சோம்பேறியாக
இருக்கின்றாயே. நான் எதுவும் செய்யமாட்டேன். சூன்யத்தை நோக்கி பயணிக்கின்றேன் என்றால்
யாரும் ஒன்றும் செய்ய முடியாது. புண்ணிய பாவங்கள் வேறு, ஜீவகாருண்யம் வேறு. புண்ணிய
பாவங்கள் பிறப்பைக் கொடுக்கும். ஜீவகாருண்யம் இறப்பைத் தடுக்கும். ஆன்மீகம் என்றால்
என்னவென்றே உனக்குத் தெரியவில்லை, அதற்குள் உச்சம் பற்றி பேசும் எச்சம் நீ.
பெருமக்களே கடைசியாக நான் ஒன்று சொல்ல விரும்புகிறேன். வள்ளலாரை நான்
விமர்சனம் செய்யக்கூடாதா? இப்பொழுது உங்கள் அனைவருக்கும் கோபம் வரும். வள்ளலாரை விமர்சிக்கிறார்.
முழுவதும் ஜீவகாருண்யம் பற்றி பேசி வள்ளலாரை விமர்சித்துவிட்டார். நான் விமர்சிக்கக்
கூடாதா?
விமர்சனம் என்பது வேறு. நீ உளறியது எல்லாம் விமர்சனமா?
விமர்சிக்க வள்ளலார் என்ன சினிமா படமா காட்டுகின்றார். அல்லது கதை புத்தகம் எழுதினாரா?
விமர்சனம் செய்கிறாராம் விமர்சனம். ஒரு சுத்த ஞானி, இறவா வரம் பெற்றவரின் போதனையினை
நன்கு படித்து, பிறகு சத்விசாரக் கேள்வியாக, மற்ற சித்தர்களின் ஞானிகளின் கருத்துக்கும்,
ஜீவகாருண்ய கருத்தும் உள்ள முரணை மிகச்சரியாக துல்லியமாக வைத்தால் அது சத்விசாரம் எனலாம்.
பொத்தாம் பொதுவாக எல்லா சித்தர்களும் இப்படித்தான் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். இது தான்
உச்சம், தேவையில்லாமல் இரமணரை இழுத்துப் பேசுவது இதெல்லாம் எச்சத்தின் உச்சம்.
இங்கே பாருங்கள்… கோடானுகோடி வருடங்களாக நாம் இந்த பூமியிலே பயணம் செய்துக்கொண்டிருக்கிறோம்.
இன்னும் நாம் முடிக்கவில்லை. கோடி வருடங்களுக்கு முன்பு ஏதோ சின்ன ஜீவராசிகளாக இருந்த
நாம் கொஞ்சம் முன்னேறி ஞானம் பெற்று அடுத்த நிலைக்கு வந்திருக்கிறோம். இப்படி ஞானம்
பெற்று ஒவ்வொரு நிலைக்கும் வருகிறோம், சரியா! ஒவ்வொரு நிலையிலும் கீழ் நிலையிலிருந்து
மேல் நிலைக்கு வருகிறோம். அடுத்து 16 இலட்சம் ஆண்டுக்கு முன்பு மனிதன் பிறக்கிறான்.
சரியாக 8,65,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இராமர் பிறக்கிறார். 16 இலட்சம் ஆண்டுக்கு முன்புதான்
முதல் மனிதன் குரங்காகப் பிறக்கிறான் நான்கு கால்களோடு. 8 இலட்சம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு
இராமர் பிறக்கும் பொழுது பாதி குரங்குகளாகவும் பாதி மனிதர்களாகவும் நாம் இருந்தோம்.
இப்போ அந்த சமயத்தில் இராமர் எந்த ஆன்மீகத்தை வைத்திருந்தாரோ, அந்த ஆன்மீகம்தான் உச்சம்
என்று அந்தச் சமயத்திலே அதாவது 8,65,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இராமர்தான் கடவுள் என்று
அத்தனை பேரும் தலை மேல் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு அவரைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருந்தோம்.
அதே இராமரை இன்றைக்கு நாம் விமர்சனம் செய்யவில்லையா? வாலியை மறைந்து நின்று அடித்தார்.
கர்பினியாக இருந்த சீதாவை காட்டுக்குள் விட்டார், அப்படி இப்படி என்று இராமரை வைத்துக்கொண்டு
நாம் பட்டி மன்றம் நடத்த வில்லையா?
இராமர் என்பவர் ஒரு புராண கதாபாத்திரமாகவே கருதும் சிலர் இன்றும் இருக்கின்றார்கள். ஆனாலும் நாம் அவர் உண்மையில் பிறந்தார், மன்னராக இருந்து இராம இராஜ்ஜியம் செய்தார் என வைத்துக்கொள்வோம். தற்போது ஒரு கட்சியின் தலைவரை அவர்களது தொண்டர்கள் தலைமேல் வைத்துக் கொண்டாடுவது போன்று அன்று ஒரு தேசத்து மன்னரான இராமரை அந்த தேசத்து மக்கள் தலைமீது வைத்துக் கொண்டாடினார்கள் அவ்வளவுதான். அன்றைய இராமர் எவ்வகையான ஆன்மீக போதனையை மக்களிடம் சொன்னார்? என்று யாரேனும் சொல்ல முடியுமா? ஒரு மன்னருடைய மனைவியினை இன்னொரு தேசத்து மன்னர் தூக்கிச் சென்றுவிட்டார். மனைவியை கோட்டைவிட்ட அந்த மன்னர், தனது மனைவியை போரிட்டு மீட்டுக்கொண்டு வருகின்றார், இதுதானே இராமரின் வாழ்க்கை. ஒருவனின் மனைவியை இன்னொருவன் அபகரித்தால், அபகரித்தவனிடம் சண்டையிட்டு அல்லது காவல் நிலையத்தில் புகாரளித்து தனது மனைவியினை மீட்டுக் கொண்டுவருதல் இன்றைக்கும் மிகச்சாதராண மக்களும் செய்யக்கூடிய ஒரு சாதாரண செயல்தானே, கடமைதானே!. இதைத்தான் அன்று இராமரும் அன்றைய கால கட்டத்திற்கு தக்கவாறு செய்து முடித்தார். இதில் என்ன ஆன்மீகம் கண்டோம். இறுதியில் இராமர் சரயு நதியில் தற்கொலை செய்ததுதான் ஆன்மீகமா? மனிதன் குரங்கிலிருந்து பிறந்தான் என்றால், உனது மூதாதையர் ஏதேனும் பெண் குரங்குடன் சேர்ந்திருப்பார், அந்தப் பெண் குரங்கு பெற்றுப் போட்ட மனித வம்சத்தில் வந்தவனா நீ. தான் உபதேசித்த ஆன்மீக போதனையாலே ஒரு தனி மார்க்கம் கண்டு அதன்படி நடந்து மரணமில்லா பெருவாழ்வில் வாழும் வள்ளலாரும், மக்களுக்கு எந்த ஒரு ஆன்மீக போதனையையும் செய்யாத, தற்கொலை செய்துக்கொண்ட இராமரும் ஒன்றா? வால்மீகி இராமாயணமும் கம்ப இராமாயணமும் முரணாக இருக்கக் காரணமே அவை இரண்டும் அன்றைய மக்களின் பொழுது போக்குக் கதை என்பதால்தான். அக்கதையில் இராமர் கடவுளாக்கப்படுகின்றார். கதையினை படித்தவர்கள் இராமரை கடவளாக ஏற்றுக்கொண்டனர். இதன் உண்மையினை விரிக்கின் பெருகும்… இது நிற்க. பட்டிமன்றம் நடத்தவும், விமர்சனம் செய்யவும் இராமாயணக் கதை மிக அற்புதமான கருவியாகும். மறுப்பதிற்கில்லை. ஆனால் வள்ளலார் என்ன கதையா எழுதினார்? விமர்சிக்கவும், பட்டிமன்றம் நடத்தவும் (ஒரு கோட்பாட்டாடு பட்டிமன்றம்கூட நடத்தலாம்) திருவருட்பாவும், ஜீவகாருண்ய ஒழுக்கமும் புராணப் புளுகுகளா?
ஏனென்றால் அதே ஆன்மாதான் நாம். நாம்தான் இராமர். இராமராக இருந்து மறுபடியும்
நாம் இந்த ஆன்மாவாக அப்டேட் ஆகி வந்து நின்றுக் கொண்டிருக்கிறோம். இப்படி அப்டேடாகி
அப்டேட்டாகி அப்டேட் ஆகி ஞானம் பெற்று, ஞானம் பெற்று முக்தியை நோக்கிச் சென்று, இந்த
மொத்த உலகில் இருக்கிற நாம் இந்த விளையாட்டை முடிக்க முடியும். எனவே 200 ஆண்டுகளுக்கு
முன்பிருந்த வள்ளலாரை இப்போது அப்டேட் செய்து உங்களிடம் நான் தருகிறேன். வள்ளலார் சொன்னதும்
ஆன்மீகம்தான். இராமர் சொன்னதும் ஆன்மீகம்தான். ஆனால் இப்போது அப்டேட் ஆகி நிற்கிறது.
இது இன்னும் ஆயிரம் வருடம் கழித்து இன்னும் யாரோ ஒருவர் அல்லது நானே அல்லது நீங்களே
பிறந்து வந்து அப்டேட் ஆகி பேசிக்கொண்டே இருப்போம். இப்படி அப்டேட் ஆகி அப்டேட் ஆகிதான்
நாம் இந்த ஆன்மீகத்தில் முன்னேறி நாம் இந்த விளையாட்டை முடிக்க முடியுமே அன்றி, ஒரே
ஒரு கொள்கையை பிடித்துக்கொண்டிருப்பது என்பது பற்று.
நாம்
எப்படி இராமராக இருக்க முடியும்? இராமர் எங்கு பிறந்தார்? அவருக்கு எழுதப் படிக்கத்
தெரியுமா? என்ன மொழி பேசினார்? அவரது கலாச்சாரம் என்ன? இராமர் என்ன தமிழரா? நாம் எப்படி
இராமராக இருக்க முடியும்? இறுதிவரை உளறிக்கொண்டே இருப்பதே உனக்கு வேலையாய் போச்சு!
எப்படி
அப்டேட் ஆகி, அப்டேட் ஆகி ஞானம் பெறுவது? அன்று ஒரு ஆன்மா அது இராமராக இருந்தது. இப்போது
அதே இராமரின் ஆன்மா பல ஆன்மாக்களாக நின்றுக்கொண்டிருக்கின்றதா? அப்படியே அப்டேட் ஆகிவிட்டதா?
அப்டேட் என்றால் என்ன? ஒரு ஆன்மா எப்படி பல ஆன்மாக்களாக பிறந்தது? நீ ஒரு ஞான சூனியம்
என்பதை ஆரம்பத்திலிருந்து இறுதிவரை நிரூபிக்கின்றாய். இராமரிலிருந்து உன்னைப்போன்று
ஞான சூன்யமாவதுதான் மிகச்சரியான அப்டேட். அப்படியே இந்த அப்டேட் மூலம் ஞானம் பெற்று
முக்தியடைந்துவிடலாம். “குருடும் குருடும் குருட்டாட்டம் ஆடிக் குருடும் குருடும் குழிவிழுமாறே”
என்ற திருமந்திரந்தான் நினைவுக்கு வருகின்றது.
200
ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்த வள்ளலாரை இப்போது அப்டேட் செய்து நம்மிடம் தருகின்றாராம்.
நான் அப்டேட் அருணாச்சலம் என இந்த சூன்யத்திற்கு பெயர் வைத்ததே வள்ளாரை இவன் அப்டேட்
செய்ததற்குத்தான். என்ன அப்டேட் செய்தாய்? ஜீவகாருண்யம் ஊறுகாய் போன்றது, அது மெயின்
டிஷ் அல்ல என்று உளறியதுதான் உனது அப்டேட்டா? அட சூன்யமே… நீ அணிந்திருக்கின்ற காவியையும்,
கொட்டையையும், பட்டையையும் எதிர்த்து இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே புத்தரும், மகாவீரரும்
ஜீவகாருண்யத்துடன் அப்டேட் செய்துவிட்டார்கள். புத்த மதமும், ஜைன மதமும் நீ அணிந்திருக்கின்ற
அடையாளங்களின் அப்டேட் ஆகும். அதே ஜீவகாருண்யத்தை வைத்து அனைத்து மதங்களும் பொய் என
சுத்த சன்மார்க்கமாக ஆன்மீகத்தை கொண்டுவந்து அப்டேட் செய்தவர் வள்ளலார். பிறந்தால்
இறந்தே தீர வேண்டும் என்ற ஆன்மீகக் கொள்கையினை தவிடுபொடியாக்கி மனிதர்கள் இறவாமல் இருக்க
வேண்டும் என போதித்து அவ்வாறே ஞான தேகம் எடுத்து, தனது உடலை மண்ணுக்கோ நெருப்புக்கோ
கொடுத்துவிடாமல் அப்டேட் ஆகியவர் வள்ளலார். வடலூரில் ஜீவகாருண்யத்திற்காக அணையா அடுப்பானது
கடந்த இருநூறு வருடமாக எரிந்து வருகின்றதே, அது அவர் செய்த அப்டேட் ஆகும். தனது சுத்த
சன்மார்க்கத்திற்காக ஒரு ஆன்மக்கொடியை அறிமுகப்படுத்தி அப்டேட் ஆனவர் வள்ளலார். மூவரும்
தேவரும் முத்தரும் சித்தரும் யாவரும் பெற்றிடாத நிலைக்கு அப்டேட் ஆனவர் வள்ளலார். அனைத்து
மொழிக்கும் தமிழ்தான் தந்தை மொழி என நாம் பேசும் தெய்வத்தமிழை அப்டேட் செய்தவர் வள்ளலார்.
முதன் முதலில் தமிழை உரைநடையில் எழுதி உரைநடை தமிழைக் கொண்டுவந்து அப்டேட் செய்தவர்
வள்ளலார். உலகப் பொது மறையாம் திருக்குறளை தமிழகத்தில் முதன் முதலில் மாணவர்களுக்கு
போதித்து திருக்குறளை தமிழகத்தில் அப்டேட் செய்தவர் வள்ளலார். உலகிலேயே எந்த ஒரு மத
வழிப்பாட்டுத் தளத்திற்கும் இல்லாத 120 ஏக்கரில் ஒரு பெருவெளியைக் சுத்த சன்மார்க்கத்திற்காக
வடலூரில் நிறுவி ஆன்மீக அப்டேட் செய்தவர் வள்ளலார். இறைவனை ஜோதிமயமாக்கி, அவ்விறைவனுக்காக
சுத்த சன்மார்க்கம் விளங்க சத்திய ஞான சபை உருவாக்கி, இறை வழிபாட்டில் அப்டேட் செய்தவர்
வள்ளலார். இல்லந்தோறும் இறைவனை ஜோதியாக விளக்கேற்றி வழிபட வேண்டுமென, தன்னிடத்தில்
அணையா தீபம் ஏற்றி புரட்சி செய்து அப்டேட் ஆனவர் வள்ளலார். அருட்பெருஞ்ஜோதி அருட்பெருஞ்ஜோதி
தனிப்பெருங்கருணை அருட்பெருஞ்ஜோதி என்ற மந்திரத்தை அனைத்து மந்திரங்களுக்கும் மேலான
மஹா மந்திரமாக்கி, மந்திரத்தை அப்டேட் ஆக்கியவர் வள்ளலார். புத்தருக்கு அடுத்து தனது
கொள்கையினை சங்கம் வைத்து பரப்பி, சங்கத்தை அப்டேட் செய்தவர் வள்ளலார். துறவிகளுக்கே
உரிய காவி உடையைத் தவிர்த்து, கருணை உடையவர்கள் வெள்ளாடைதான் உடுத்த வேண்டும் என ஆடையில்
அப்டேட் செய்தவர் வள்ளலார். வள்ளலாரின் அப்டேட்டை விரிக்கின் இன்னும் பெருகும் என்பதால்
இத்துட்டன் முடிக்கின்றேன்.
இந்த
ஞான சூன்யம் வள்ளலாரை அப்டேட் செய்கின்றாராம். ஜீவகாருண்யத்தை வள்ளலாரிடமிருந்து பிரித்தால்
வள்ளலார் இப்போதே இறந்துவிடுவார். அதைத்தான் இந்த ஞான சூன்யம் அப்டேட் என்கின்றது.
இதனை இறைவன் உள்ளவரை நான் வன்மையாகக் கண்டிக்கின்றேன்.
வள்ளலார் சொன்னதை தவறு என்று சொல்கிறாயே என்று என்னை எதிர்க்கிரீர்கள்
என்றால் அது பற்று. நாமெல்லாம் ஒருவருடைய கருத்தை அப்டேட் செய்து அப்டேட் செய்துதான்
இந்த விளையாட்டை முடித்துக்கொண்டு செல்ல வேண்டுமே தவிர, வள்ளலார் மீது எனக்கென்ன…?
இந்தப் பிறவியை முடிப்பதற்கு முன்பாக எனது மனதில் உள்ள அத்தனை விஷயங்களையும் பதிவு
செய்ய வேண்டும் என்றுதான் இந்த வள்ளலாருடைய ஜீவகாருண்யத்தை எடுத்தேனே தவிர வேறொன்றுமில்லை.
இத்தோடு ஜீவகாருண்யத்தை என்னுடைய வாழ்க்கையில் நான் முடித்துக்கொள்கிறேன். ஜீவகாருண்யத்தைப்
பற்றி பேசியதெல்லாம் போதும். ஓம் நமசிவாய நமஹ… அருட்பெருஞ்ஜோதி தனிப்பெருங்கருணை அருட்பெருஞ்ஜோதி
அருட்பெருஞ்ஜோதி… ஓம் நமசிவாய நமஹ… நன்றி.
’நெற்றிக்கண் திறப்பினும் குற்றம் குற்றமே” அப்டேட் அருணாச்சலத்தின் மீது எனக்கென்ன? நீ இராமரை அப்டேட் செய்து சிறுபிள்ளை விளையாட்டை முடித்துக்கொண்டு சென்றுவிடு. நான் உன்னை எதிர்ப்பதற்கு காரணம் வள்ளலார் மீது வைத்திருக்கும் பற்று அல்ல, ஜீவகாருண்யத்தின் மீது வைத்துள்ள பற்று ஆகும். ஜீவகாருண்யத்தை உனது வாழ்க்கையில் ஆரம்பிக்கவே இல்லை, அதற்குள் ஜீவகாருண்யத்தை உனது வாழ்க்கையிலிருந்து முடித்துக்கொள்கின்றாய் என்பது நகைப்புக்குறியது. ஒருவருடைய கருத்தை அப்டேட் செய்ய வேண்டுமெனில், அதற்கு அப்டேட் செய்யப்படுபவரின் தகுதியைவிட அப்டேட் செய்பவரின் தகுதி மேலானதாக இருக்க வேண்டும். அல்லது அப்டேட் செய்யப்படும் கருத்தைவிட உனது கருத்து மேலானதாக இருக்க வேண்டும். இவை இரண்டுமே இல்லாமல், வெந்ததைத் தின்று விதி வந்தால் செல்லும் புழுவெல்லாம் ஆன்மீக அப்டேட் பற்றி கனவிலும் பேசக்கூடாது. முதலில் நீ அப்டேட்டாக இருக்கின்றாயா? என்பதை சுய பரிசோதனை செய். இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் தோன்றிய துறவிகளின் அடையாளத்தை எப்போது அப்டேட் செய்து இருநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் தோன்றிய துறவியின் அடையாளத்தைப் பெறப்போகின்றாய் என்பதை நினை.
அருட்பெருஞ்ஜோதி அருட்பெருஞ்ஜோதி தனிப்பெருங்கருணை
அருட்பெருஞ்ஜோதி – எல்லா உயிர்களும் இன்புற்று வாழ்க. சுபம்.
ஆண்டவரின் கட்டளைக்கிணங்க,
திரு மருதூர் இராமலிங்க பிள்ளை.
9445545475
